Η ψυχολογία του παιδιού ως αρχετυπικής φιγούρας. Στο πρόσωπο, στην φωνή, στο βλέμμα, στους τρόπους, στις ψυχικές, σωματικές εκφράσεις και ποιότητες του μικρού παιδιού, κυρίως του δικού του φυσικού παιδιού, ο κάθε ενήλικος αναζητά με λαχτάρα και δίψα να βρει, να συναντήσει, αρχικά το πληγωμένο εσωτερικό παιδί που κρύβει –όχι τόσο- βαθιά μέσα του, και αργότερα τον βαθύ, πυκνό, αισθαντικό, αυθεντικό, σοφό, «πυρηνικό» άνθρωπο, τον ελεύθερο από την έσωθεν και την εκφρασμένη πολυπροσωπία, από την δουλική συγκατάβαση στις χρησιμοθηρικές συμβάσεις.
Ζητά, πρώτα στο πρόσωπο του παιδιού την ιαματική συνάντηση με τον πληγωμένο, συναισθηματικά αλύτρωτο εαυτό του, αυτόν που –φορτωμένος με βάρη άλλων ανθρώπων και γενεών- γονατίζει στο βάρος του παρόντος, που εναποτίθεται στο ασήκωτο παρελθόν.
Να τον συναντήσει λοιπόν για να του επιτρέψει να εμέσει τις τοξικές ακαθαρσίες των διαγενεακών φορτίσεων & συγκρούσεων, -στην καλύτερη περίπτωση- υπό την εποπτεία και την εμπερίεξη του ενήλικου εαυτού του, και του ψυχοθεραπευτή του.
Και, στο βαθμό που η παραπάνω συνάντηση γίνει όντως αφορμή κάθαρσης, τότε κάθε φορά που υπαρξιακά συναντιέται με το παιδί –το «ξένο» ή το δικό του- πίσω από την επίμονη αναζήτηση της αυθεντικότητας, ο ενήλικος παθιασμένα ποθεί να συνδεθεί με την εντός του λησμονημένη αλήθεια, τον -εν-υπνώσει- ζώντα λόγο της ζωής του, και της ζωής εν γένει.
Στον τρόπο του αμύητου στη λήθη παιδιού ζητά ο άνθρωπος να ξαναβιώσει την προσωπική του συμμετοχή στο προπατορικό αμάρτημα, την οντολογική του μετοχή στη ενότητα και την ξεχασμένη αθανασία του.
Δείτε επίσης: Το σύνδρομο της “ελληνικής οικογενειακής πολυκατοικίας”: Δυναμική & ψυχοπαθολογία
