Η ψυχολογία του γονιού και του παιδιού συχνά τέμνονται στις ίδιες ψυχικές ανάγκες κι επιθυμίες. Η ψυχοθεραπεία θέλει να θεραπεύσει τον φόβο ενός τραυματισμένου ανθρώπου να μεγαλώσει και να ολοκληρωθεί.
Το τελικό προϊόν της ανατροφής των παιδιών δεν είναι μόνο το παιδί, αλλά οι γονείς, που περνούν από κάθε στάδιο της ανθρώπινης ανάπτυξης από την άλλη πλευρά, και να ζήσουν τις εμπειρίες που τους σχημάτισαν και να επανεξετάσουν όλα όσα τους δίδαξαν οι γονείς τους. Έχουν, στην πραγματικότητα, να ξαναμεγαλώσουν, και να γίνουν το δικό τους πρόσωπο.
Μαθαίνοντας να αγαπάς ένα παιδί μπορεί να κάνει έναν πραγματικό άνδρα από κάθε αγόρι, μια πραγματική γυναίκα από κάθε κορίτσι, αλλά μερικοί άνθρωποι μπορεί να προτιμούν να αποφύγουν κάτι που καταπίνει και να βρει έναν λιγότερο δραστικό τρόπο για τη διαχείριση των γονιών τους και να αντιμετωπίζονται ως ενήλικες.
Η λύση: ενεργώντας σαν ενήλικας, αν μετακομίσεις στη θέση των ενηλίκων με τους γονείς σου, μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα. Οι γονείς σου δεν μπορούν να τα κάνουν αυτά για σένα. Δεν μπορούν να σου χορηγήσουν την ενηλικίωσή σου. Πρέπει να το διεκδικήσετε για τον εαυτό σας.
1. Πάρτε την ευθύνη για τη δική σας ζωή, δεν είναι απαραίτητα να το κάνετε τέλεια, αλλά αποδεχόμενοι την ευθύνη για τα λάθη: «έκανα αυτό και το έκανα λάθος. Τώρα θέλω να μάθω από τα λάθη μου. Τι νομίζεις ότι θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά την επόμενη φορά;
2. Δεχτείτε καλοπροαίρετες συμβουλές από εκείνους που σας γνωρίζουν και σας αγαπούν, ακόμη και αν η αγάπη τους για εσάς ή η κατανόησή τους για εσάς είναι ιδανική. Οι άνθρωποι, ειδικά οι γονείς, αγαπούν να δίνουν συμβουλές, και θα τιμήσουν την ωριμότητα σας.
3. Οι γονείς σου δεν μπορούν να διορθώσουν τα προβλήματά σου ή να σε μετατρέψουν σε παιδί ξανά. Ξέρουν ήδη (ελπίζω) ότι δεν έχουν μαγικές δυνάμεις, αλλά είναι στο δικό σας σημείο να εξοικειωθείτε με αυτό. Δεν μπορούν να σε μετατρέψουν σε παιδί.
4. Συγχωρήστε τους γονείς σας για όλους τους τρόπους με τους οποίους δεν σας ανέθρεψαν ακριβώς σωστά, αν τα λάθη τους ήταν να αγαπούν πάρα πολύ ή πολύ λίγα. Όλοι οι γονείς, καθώς εκτελούν τις απαιτούμενες λειτουργίες τους ως γονείς ενηλίκων, κάνουν πράγματα που σε κάνουν να νιώθεις σαν παιδί. Αν έχετε παιδιά, θα κάνετε και αυτά τα πράγματα και τελικά θα γελάτε μαζί τους. Οι γονείς μερικές φορές κάνουν φρικτά πράγματα στα παιδιά τους–να τα δείρουν, να τα βιάσουν, να τα πουλήσουν στη σκλαβιά, ακόμα και να προσπαθούν να τους σκοτώσουν. Ακόμα περισσότεροι γονείς εγκαταλείπουν τα παιδιά τους, σπάνε την οικογένεια των παιδιών τους για να το σκάσει με κάποιον που δεν είχε το συμφέρον των παιδιών στην καρδιά, και άφησε τα παιδιά με κάποιον που δεν μπορούσαν να ανεχθούν να ζουν. Αυτά τα πράγματα πρέπει επίσης να αντιμετωπιστούν, και όταν τελικά κατανοηθούν, πρέπει να συγχωρεθούν. Διαφορετικά, το παιδί μπορεί να μην αισθανθεί ποτέ ασφαλής με την ατελή αγάπη και την ατελή επένδυση που έκαναν οι γονείς σε αυτόν ή σε αυτήν, ή με την ατελή ικανότητα του παιδιού να κάνει την ίδια αγάπη. Ένα θυμωμένο, ανελέητο παιδί, που περνάει τη ζωή του νιώθοντας σαν θύμα ατελούς ανατροφής, δεν έχει τρόπο να μετακομίσει στη θέση των ενηλίκων στις σχέσεις. Ο ανυποχώρητος θυμός στους γονείς είναι ένα αναπτυξιακό αδιέξοδο. Είναι ενδιαφέρον το πόσο περισσότεροι άνθρωποι κατηγορούν τους γονείς επειδή παρακάνουν τη δουλειά τους παρά για την υπολειτουργία τους ως γονείς. Οι άνθρωποι φαίνονται ανεκτικοί και συγχωρούν τους πατέρες που αγαπούν πολύ λίγο, ενώ περνούν μια ζωή φοβούμενες μητέρες που αγαπούν πάρα πολύ.
Ακόμη δείτε: Πίσω από την υπερπροστασία γονιών & κηδεμόνων
Το δυσκολότερο μέρος του να γίνεις ενήλικος με τους γονείς σου μπορεί να είναι αυτό: να πλησιάσεις αρκετά ώστε να τους καταλάβεις πραγματικά και γιατί έκαναν αυτό που έκαναν. Δεν μπορείς να περιμένεις να ικανοποιήσεις τους γονείς σου και δεν μπορείς να περιμένεις να τα διορθώσεις, αλλά πρέπει να καταλάβεις τη ζωή τους και τη δική σου από την προοπτική τους πριν μπορέσεις πραγματικά να τους συγχωρήσεις.
Βιβλιογραφία
Pittman, F. (1999), How to be a grown-up even around your own parents
