Παρατηρώ πως η πλειοψηφία αυτών που παρακολουθούν σεμινάρια ψυχολογίας, διαβάζουν εκλαϊκευμένα βιβλία για την ψυχοθεραπεία, και διάκεινται ευνοϊκά προς τα σύγχρονα ρεύματα της ψυχοπνευματικής αναζήτησης, υποσυνείδητα ψάχνουν να ακούσουν:
«Εσύ δεν φταις σε τίποτα! Είσαι μόνο ένα τραυματισμένο παιδί… Κάποιος άλλος είναι υπεύθυνος για την σημερινή ψυχική σου κατάσταση.
Άλλοι είναι αυτοί που σε πλήγωσαν – οι γονείς, οι σύντροφοι, τα παιδιά σου, οι πολιτικοί – και τώρα δεν έχεις άλλη επιλογή από το να είσαι όπως είσαι. Μην στεναχωριέσαι! Ακολούθα μόνο τον δρόμο της καρδιάς σου και αυτός θα σε οδηγήσει στον αληθινό σου εαυτό…».
Φωτισμένος από την άνωθεν σοφία, ο αβάς Ισίδωρος ο ιερέας κάπου λέει: «Απ’ όλες τις προτροπές του πονηρού χειρότερη είναι αυτή που σε συμβουλεύει να ακολουθήσεις την καρδιά σου…».
Στην σημερινή εποχή που επικρατούν ο ατομικισμός και ο ανεπίγνωστος κομφορμισμός στην τυποποιημένη σκέψη, θεωρείται πως ελεύθερος είναι αυτός που έχει μάθει να συνδέεται με την διάθεση της στιγμής, με τα συναισθηματικά του θέλω. Ο βουλητικός άνθρωπος που είναι σε θέση να αυτοεκφραστεί με ειλικρίνεια και να διεκδικήσει με πάθος τις ατομικές του επιθυμίες.
Η κυρίαρχη ψυχολογική ιδεολογία και θεώρηση του κόσμου λειτουργεί ως σύντονο εργαλείο του σύγχρονου πολιτισμού προς την κατεύθυνση της κομφορμιστικής ισοπέδωσης, ευτελίζοντας ποιοτικά την μοναδικότητα του προσώπου.
Διαβάστε επίσης: Εκπαιδευτικά Σεμινάρια Ψυχολογίας & Ψυχοθεραπείας: Γιατί να τα παρακολουθήσω;
Η ευρέως πια διαδεδομένη ψυχολογοποιημένη σκέψη συνδράμει με τα μότο και τις παροτρύνσεις της στο ολοένα και πιο δημοφιλές όνειρο της μεταμοντέρνας κοινωνίας:
«Όλοι μας, λαοί, έθνη και μεμονωμένα άτομα, όντας μοναδικοί κι ανεπανάληπτοι, έχουμε ιερό καθήκον να αναγνωρίζουμε και να προασπίζουμε την στενή, παγκοσμιοποιημένη –κοινή για όλους μας- ατομικότητα».
Προπαγανδιστικά υποβαλλόμαστε μαζικά στο να περιορίζουμε την εσωτερική μας αναζήτηση στην αναγνώριση και την διεκδίκηση των ψυχικών μας επιθυμιών. Με την προϋπόθεση πως, με κανέναν τρόπο, δεν θα επενδύσουμε την ψυχική και υπαρκτική μας ενέργεια στην υπέρβαση της ατομικής – κι ατομικιστικής μας- ταυτότητας.
Στο πλαίσιο της παραπάνω συλλογικής γραμμής, κουλτούρας και πλεύσης, όταν λέμε: «Κοίτα να γίνεις ο εαυτός σου, αυτός που πραγματικά είσαι!», εννοούμε να έχεις επίγνωση των ψυχικών σου αποθεμάτων και επιθυμιών, να μάθεις να τις πραγματώνεις, και να τις διεκδικείς, αν χρειαστεί και σε βάρος των επιθυμιών των άλλων. Κυρίως, εις βάρος των πιο ανομολόγητων και βαθιών επιθυμιών της ατομικής ψυχής για αυθυπέρβαση κι ελευθερία από τους αυτοματισμούς του ψευδή, εγωϊκού εαυτού.
Η συστηματική καλλιέργεια της ιδεολογίας της ατομικής θέλησης και κυριαρχίας δεν αφήνει περιθώρια για αληθινά πνευματική νοηματοδότηση της ζωής. Η ζωή όμως νοηματοδοτείται όχι από την ειλικρίνεια, αλλά από την αλήθεια. Από τον βαθμό στον οποίον το επιτρέπουμε να σχετισθούμε προσωπικά μαζί της.
Η μόνη τελεολογία που μπορεί να λυτρώνει την ανθρώπινη ψυχή από το τραύμα του σχίσματος και της αποσπασματικότητας της είναι η χωρίς ωραιοποιήσεις θέαση του εσωτερικού μας κατακερματισμού και ο εκούσιος ενστερνισμός μιας συστηματικής ψυχικής πειθαρχίας. Μιας αυτόκλητης πειθαρχίας που απώτερο σκοπό έχει την μετάβαση από την συνειδητότητα του ατόμου σε εκείνη του προσώπου. Δηλαδή, εκείνη την συνειδητότητα που, γεμάτη επιγνώσεις, αναβαθμίζεται προς την ακεράιωσή της, την εν ενεργεία συνειδητότητα ενός υπαρκτικά όλο και πιο ενοποιημένου ανθρώπου.
Ενός ανθρώπου, που, αντί να χρειάζεται να επιλέγει ανάμεσα σε μια τεράστια και αγχωτική γκάμα προκατασκευασμένων επιλογών, καθώς συνδέεται με την αρχική του υπόσταση εν επιγνώσει και ελευθερία, δεν έχει άλλη επιλογή από το δικαίωμα να κινηθεί προς μόνο μια κατεύθυνση: Αυτή που του ορίζει η οντολογική του αρτιότητα, ταυτότητα και ελευθερία.
