Χριστιανικοί και εκκλησιαστικοί κύκλοι μιλούν συχνά για την αξία της αρετής της υπομονής.
Εδώ γίνεται μια μεγάλη παρεξήγηση: Κατά την άποψή μου, δεν είναι σωστό να την προτείνει κανείς αδιάκριτα ως λύση στα προβλήματα των διαπροσωπικών σχέσεων.
Οι περισσότεροι δεν ξέρουν καν τι είναι η υπομονή. Η αρετή αυτή προϋποθέτει καλή πνευματική βάση, που συνήθως οι άνθρωποι δεν έχουν.
Εκείνο που καταλαβαίνουν και μπορούν να κάνουν, όταν εσύ τους μιλάς για υπομονή, είναι να «ανεχτούν» την συμπεριφορά του/της συντρόφου, του/της συζύγου τους, των παιδιών, των γονιών τους.
Αυτό το «βαφτίζουν» υπομονή, όμως οι σχέσεις τους, αντί να βελτιώνονται, χειροτερεύουν…
Αυτού του είδους όμως η –έσωθεν κι έξωθεν επιβεβλημένη- ανοχή μέσα στις σχέσεις συσσωρεύει περισσότερα προβλήματα (άγχος, φόβο, θυμό) στον ήδη ψυχικά ανώριμο άνθρωπο, και όχι μόνο καταρρακώνει κάθε φιλότιμη –κατά τ’ άλλα- προσπάθεια του για πνευματική επένδυση κι αποκατάσταση, αλλά και τον καθιστά ανίκανο να ελέγξει τα συναισθήματά του, τα οποία μέσα του γιγαντώνονται, αποκτώντας απειλητικές για τον ψυχισμό του, και για τους άλλους, διαστάσεις.
Ο σημερινός άνθρωπος είναι αλλοτριωμένος, ανάμεσα στους άλλους λόγους, και γιατί έχει μάθει να ανέχεται τους άλλους.
Έχει βρεθεί από μικρός στις «συμπληγάδες» της υποκριτικής παιδαγωγικής σκέψης και νοοτροπίας, κι έχει εκπαιδευτεί με «στρατιωτική – καταναγκαστική- πειθαρχία» από γονείς και δασκάλους να είναι «καλό παιδί», που σημαίνει ανειλικρινές, καταπιεσμένο, και τοξινομένο και τοξικό «παιδί».
Ένας τέτοιος όμως ενήλικας, εφόσον δεν έχει ανιχνεύσει εμπειρικά, μέσα από την συμμετοχή του σε ψυχοθεραπευτικό πρόγραμμα, τις πηγές και τα δεδομένα των ψυχικών του τραυμάτων, διαστρεβλώσεων, και των προβληματικών διαπροσωπικών του προσδοκιών, δεν είναι σε θέση να τις διαχειριστεί με τρόπο φυσικό κι εποικοδομητικό.
Εκείνο που μπορεί να κάνει –και συχνά κάνει- είναι να πιεστεί κι άλλο, για να γίνει ακόμα πιο «καλό –αλλά άρρωστο- παιδί» υπακούοντας στις υποδείξεις των ενοχικών του παρακαταθηκών, δανειζόμενος άκοπες, άκαρπες, κι αταίριαστες για την κατάστασή τους «πνευματικές» συμβουλές που υπηρετούν τις ανεπίγνωστες ενοχές του.
Μόνο στον βαθμό που –συνήθως- με την βοήθεια της ατομικής κι ομαδικής του ψυχοθεραπείας, γίνει αυθεντικός, φυσικός, εν επιγνώσει άνθρωπος, έρθει αντιμέτωπος με τις πληγές του, και μάθει να τις διευθετεί αγαπητικά, μπορεί να δοκιμάσει αυτεξούσια το υψηλό εγχείρημα της υπομονής προς τον ίδιο και τους συνανθρώπους του.
Τότε μόνο, αφού δηλαδή δοκιμάσει ελεύθερα, κατ’ επιλογήν, και για όσο χρειαστεί, την επιθυμία του να λέει «όχι» σε ανθρώπους και συμπεριφορές, να απορρίπτει σχέσεις, να αρνείται στάσεις και συνήθειες που του «κλέβουν» την αυθεντικότητα και την δημιουργικότητα, ναι, τότε είναι σε θέση να αξιοποιήσει την αρετή της υπομονής ως πλεόνασμα της θεραπευτικής του ευθύνης και της αγαπητικής του προσφοράς προς τον εαυτό του, τους σημαντικούς του άλλους, και προς κάθε του σχέση.
