Έχεις έγνοια, ανησυχία, άγχος για το μέλλον.
Σκέφτεσαι κι αγχώνεσαι: «Τι θα γίνει αύριο με το τάδε πρόβλημά μου; Θα ταχτοποιηθεί όπως το θέλω…; Κι αν όχι, τι θα κάνω…; Πώς θα αντιμετωπίσω σ’ αυτήν την περίπτωση το αδιέξοδο;…».
Ζωσμένος στον φόβο δεν βρίσκεις πόρτα διεξόδου, ούτε παρηγοριά γιατί είσαι «τυφλός».
Αν όμως, για λίγο, αφήσεις τον φόβο κάτω, έτσι για… διάλλειμα, και είτε γράψεις τον πόνο σου στο ημερολόγιό σου, είτε προσευχηθείς, είτε με αυθεντικότητα και διάθεση αυτοαποκάλυψης, τον παραδώσεις στο φίλο σου, στον σύντροφό σου, -απείρως καλύτερα- στον Χριστό, τότε ο φόβος σου κινδυνεύει να … κατατροπωθεί από την λεγεώνα της αγάπης…
Και, την ώρα που βιώνεις την αγάπη να σε «πλένει», να σε κατοικεί, να σε σκεπάζει, ξαφνικά συνειδητοποιείς πως η αγωνία σου για το πρόβλημά σου, το ανεξέλεγκτο άγχος σου για το μέλλον, έχουν κάνει φτερά…!
Γιατί η το άγχος πάει πακέτο με την ανάγκη σου για υπερ-έλεγχο. Και ο υπερ-έλεγχος αυγατίζει τον φόβο. Και ο φόβος γεννάει με την σειρά του την ανάγκη για μεγαλύτερο έλεγχο.. Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται…
Μόλις όμως αφήσεις για λίγο τον έλεγχο, τον παραδώσεις σε κάποιον άλλον, ο φόβος και το άγχος μειώνονται. Λες και υπήρξαν μόνο σ’ ένα… όνειρο!
Πράγματι, ο φόβος, το άγχος για το μέλλον υπάρχουν μόνο σε ένα «όνειρο»…
Την στιγμή που επιτρέπεις στην αγάπη να σε ξυπνήσει, το «όνειρο» τελειώνει, και το βίωμα της φυσικής σου κατάστασης, που είναι η βασιλεία της εντός σου αγάπης, σε ξεκουράζει και σε λυτρώνει…Έχεις έγνοια, ανησυχία, άγχος για το μέλλον.
