Η βία, πάντα αποτέλεσμα υποσυνείδητου φόβου και απροθυμίας για επίγνωση, είναι προορισμένη να προκαλεί πόνο, και ο πόνος βία.
Στα πλαίσια της ενδοψυχικής διαπραγμάτευσης και των διαπροσωπικών σχέσεων, η απαίτηση ως αποκύημα βίαιης πρόθεσης για επιβολή, προϋποθέτει την εναντίωση της στην κίνηση της αγάπης –αφού υπαγορεύεται απ΄ τον φόβο-, προκύπτει από και δημιουργεί εξαρτημένα πλάσματα, αναπαράγει και επιβεβαιώνει την αίσθηση της μοναξιάς.
Αντίθετα, η επιθυμία που αιτείται στο επίπεδο της έμψυχης πρόθεσης, χωρίς την προσδοκία της άμεσης ικανοποίησής της, ελευθερώνει το υποκείμενο και τους δέκτες της, αναπαράγει την αγαπητική διάθεση απ’ την οποία προέκυψε, και χρησιμοποιεί την απλοχωριά που της δωρίζεται για την απρόσκοπτη ευόδωσή της.
Αυτή ακριβώς η ανεξάρτητη από τις καθηλωτικές επιταγές επιθυμία αξιοποιεί, μέσω της προσευχής, το κυρίαρχο της αίτημα που είναι η αποκατάσταση της ενότητας του ενδοψυχικού, διαπροσωπικού και οντολογικού κόσμου.
