Μου λένε, σου λένε, μας λένε, σου λέω: «Με πνίγει το δίκιο μου!…».
Μα, αν κάτι μας πνίγει κυριολεκτικά, είναι η απόλυτη αντίστασή μας στην αποδοχή της πιθανότητας να είμαστε εμείς τελικά οι άδικοι του παιχνιδιού!
Το εγώ δεν είναι σε θέση να αυτοσυγκροτηθεί ως υποκείμενο της αδικίας. Κυρίως δεν προτίθεται να αναλάβει την ευθύνη των σκιωδών του πλευρών. Αυτή η πρόθεση θα υπονόμευε τα «αριστεία» της εσωτερικής του αυτάρκειας. Θα κλόνιζε ανεπανόρθωτα την ψευδαίσθηση της εσωτερικής του συνοχής, αφού θα το καλούσε να συμπεριλάβει κομμάτια που δεν αντέχει να συνυπάρχει μαζί τους. Κομμάτια που το προσκαλούν να επαναπροσδιοριστεί ως ψυχική οντότητα
Για να διατηρήσει την νομιμοποίηση της παράνομης εξουσίας του, θα έπρεπε με κάποιον τεχνητό τρόπο να δικαιώσει την πράξη της αδικίας που προκάλεσε δικαιολογώντας, δικαιώνοντας τα κίνητρά της πράξης του. Αντ’ αυτού, αυτόματα πετάει την υπαιτιότητα των σκέψεων, των προθέσεων, και των πράξεών του στον άλλον, στον απέναντι. Αποδίδοντας δηλαδή ανέξοδα τα δικά του κίνητρα στα εγώ των άλλων.
Αποποιούμενο την θέση του υποκειμένου και υιοθετώντας τον ρόλο του αντικειμένου της αδικίας -που υπέστη από κάποιον άλλον-, αυτοδικαιώνεται, και «κλαίγοντας την μοίρα του» κλείνεται ακόμα πιο ερμητικά στο καβούκι της αυταρέσκειας του.
Το «δίκιο» πάντα πνίγει εξουθενώνοντας υπαρξιακά αυτόν που το διεκδικεί αφού είναι η ύστατη κίνηση αυτοδικαιωτικής ενδοστρέφειας που καταδικάζει τον εκουσίως «αδικημένο» στην μόνωση του από άλλες επιλογές ελευθερίας.
Διεκδικώντας το δίκιο σου, σ’ αυτήν την απέλπιδα προσπάθεια να διατηρήσεις το εγώ σου αλώβητο από ρωγμές, κάνεις το «δίκιο σου» κλουβί, και το «δικαίωμα σου» φρουρό της φυλακής σου.
Η μόνη ταυτότητα που σου δόθηκε εκ γενετής είναι το εγώ σου.
Επειδή έχεις μάθει να ταυτίζεσαι με την αδιάψευστή της πραγματικότητα σαν αυτή να ταν η μοναδική, δικαιωματικά την αγαπάς και την περιφρουρείς σαν τον αποκλειστικό και ανεκτίμητο θησαυρό σου.
Η ελευθερία σου αξιολογείται από τον βαθμό που αποφασίζεις συνειδητά να σκοτώσεις το εγώ σου χωρίς την προοπτικής κάποιου μελλοντικού αντισταθμίσματος.
Είσαι ακραία ελεύθερος στον βαθμό που χαρίζεσαι, για να σου χαριστεί το κενό, η απουσία κάθε καταπραϋντικής ανταπόδοσης…
Δείτε επίσης: Ο καθρέφτης του έρωτα
