Όταν το φως της Αλήθειας μπει στο σκοτεινό δωμάτιο της ψυχής σου -έστω και κλεφτά, από τις χαραμάδες που άφησε ο εγωισμός σου- τότε για πρώτη φορά έρχεσαι αντιμέτωπος με τα ψυχικά & πνευματικά σου σκουπίδια. Ό,τι μέχρι χθες, λες και από επιτακτική ανάγκη, αποθησαύριζες, σα να ήταν χρυσάφι και πολύτιμα πετράδια, τώρα που άφησες να ζεστάνει λίγο η καρδιά σου, τα κοιτάζεις με απέχθεια, μπορείς και αναγνωρίζεις την δυσωδία τους.
Η καρδιά σου γλυκασμένη από το φως του Χριστού, αποστρέφεται την παγωνιά της Κόλασης που εσύ έφτιαξες, με εργαλείο την φιλαυτία, τον φύλακα της υποκρισίας σου. Ό,τι μέχρι χθες σύναζες και καμάρωνες σα να ήταν δικός σου θησαυρός, τώρα το αναγνωρίζεις σαν ξένη απάτη. Η ψυχή σου, αποστρεφόμενη ό,τι μέχρι χθες θεωρούσε δικό της, ζητάει τώρα με πάθος να το απολέσει, να το παραδώσει στα πόδια Εκείνου που επιτέλους εσύ καταδέχτηκες τον αιώνιο & βαθύ Του Έρωτα…
Χρειάζεσαι επειγόντως να καθαρθείς από τα πολυάριθμα ψυχικά & πνευματικά υποκατάστατα, που είχες μέχρι χθες θρονιάσει με αναίδεια στο θρόνο της μοναδικής Αλήθειας. Τα μάτια της καρδιάς σου βλέπουν πια, υπό το Φως αυτής της νέας Γνώσης, ότι οι έμμονες ψυχικές εμπλοκές και καθηλώσεις σου, οι διεστραμμένες επιθυμίες, και οι “πνευματιστικές” ανησυχίες και τοποθετήσεις σου έστεκαν τόσα χρόνια βάρος ασήκωτο στους ώμους ενός επαρκούς και αυθεντικού Εαυτού που λαχταρούσε να πετάξει ψηλά..
Πρώτα απ’ όλα, είτε το ξέρεις, είτε όχι, μια ζωή ένα μόνο ζητούσες: να απαλλαγείς από τις ενοχές σου. Για να συμβεί όμως αυτό, πρέπει πρώτα να τις αποδεχτείς ως τέτοιες. Εσύ όμως, κάθε φορά που στις προσωπικές & συλλογικές σου διαδράσεις και σχέσεις – ακόμα και στους χώρους όπου διαλέγεις να προβάλλεις την μέσα σου πραγματικότητα (την T.V., το σινεμά, το θέατρο)- έρχεσαι αντιμέτωπος με μία βίαια σκηνή, πράξη, ένα αποτρόπαιο θέαμα, μια κατάφορη αδικία σε ζώο ή άνθρωπο, διαλέγεις είτε να αποστρέψεις το βλέμμα σου γεμάτος τρόμο, είτε να οργιστείς με κείνον που βιαστικά τοποθέτησες στη θέση του ενόχου..
Έτσι προσπαθείς, μάταια, να σωπάσεις την εκκωφαντική κραυγή της συνείδησής σου, που επίμονα και ανελέητα σου φωνάζει: “Εσύ φταις για ό,τι κακό συμβαίνει στην προσωπική σου ζωή, στην χώρα σου, στον κόσμο ολόκληρο…! Ανέλαβε επιτέλους την ευθύνη σου, αν θέλεις να αναστηθείς, όπως διακηρύσσεις, από τους νεκρούς, αν θέλεις να αναστηθούν μαζί σου κι άλλοι…”. Εσύ όμως, απόλυτα –αν και ανεπίγνωστά σου- πεπεισμένος για τη δική σου ενοχή, αρνείσαι να παραδοθείς. Αγνοώντας ότι μ’ αυτόν τον τρόπο, προδίδεις την βαθύτερη επιθυμία της ψυχής σου, που θέλει διακαώς να αποδεχτεί την ενοχή της, και, χωρίς όρους, να παραδοθεί στην τελική κρίση της εσώτατης φωνής της, χωρίς τις μάταιες αντιστάσεις που σε συνοδεύουν από την εποχή του Αδάμ, και χωρίς τον ατερμάτιστο πόνο που τις συνοδεύει.
Μέχρι εσύ να το επιτρέψεις αυτό να συμβεί, θα συνεχίζεις να “ζεις” μια δήθεν ζωή, μέτρια σαν την αποφασιστικότητά σου να “πεθάνεις” για να ζήσεις, φωτισμένη από τις λάμπες της Δ.Ε.Η., ζεσταμένη από το καλοριφέρ και τα air-conditions. Μια ζωή στην οποία αποβλέπεις στο να “περνάς καλά”, να υπερασπίζεις τα ατομικά σου δικαιώματα, να δικαιώνεις & να φροντίζεις την παραδειγματική τιμωρία όσων σε έβλαψαν & βλάπτουν εσένα & τους φίλους σου. Μια ζωή που αναλώνεται στην τήρηση του “ηθικά ορθού”, και την αποφυγή της τιμωρίας σου. Μια ζωή χορτασμένη από θάνατο, που φοβάται & απαξιώνει την προσωπική και συλλογική ανάσταση.
