Κατά την διάρκεια των 21 χρόνων που ασκώ το επάγγελμα του ψυχολόγου και κάνω ατομική ή ομαδική ψυχοθεραπεία σε ανθρώπους, έχω παρατηρήσει ότι μετά την πρώτη, ή τις πρώτες επισκέψεις, αρκετοί υποψήφιοι θεραπευόμενοι με ρωτούν: “Τι συμπέρασμα/ πόρισμα βγάλατε για μένα γιατρέ;”.
Αγκιστρωμένοι στο ιατροκεντρικό μοντέλο αντίληψης της θεραπείας, τείνουν να βλέπουν τον εαυτό τους περισσότερο ως αντικείμενο μελέτης & ιατρικής παρέμβασης, παρά ως ενεργό και διαδραστικό υποκείμενο.
Αποδεχόμενοι εκ προοιμίου, και καθηλώνοντας τον εαυτό τους στον ρόλο του παθητικού δέκτη-παραλήπτη θεραπευτικών πληροφοριών, ασυνείδητα υπονομεύουν την δυναμική της ψυχοθεραπείας, η οποία στηρίζεται στον ενεργό και ζώντα διάλογο ανάμεσα σε -τουλάχιστον- δύο πρόσωπα.
Στο επίπεδο της φαινομενολογίας, του φαίνεσθαι, το σύμπτωμα, η ψυχο-σωματική, ή σχεσιακή δυσκολία μοιάζει να είναι το αίτημα που φέρνει τον υποψήφιο θεραπευόμενο στο γραφείο του ψυχολόγου.
Στην πραγματικότητα, πίσω απ’ αυτήν την επίφαση, λανθάνει το συγκεκαλυμμένο αρχικά αίτημα για δημιουργία μιας ουσιαστικής κι αυθεντικής σχέσης.
Στον βαθμό που το υποκείμενο το επιτρέπει να εμπλακεί συναισθηματικά & ψυχικά με τον ψυχοθεραπευτή, αυτή η σχέση γίνεται αληθινά και καταλυτικά θεραπευτική. Ο ρόλος του αρχικού συμπτώματος επανερμηνεύεται, και γίνεται αντιληπτό στις ρεαλιστικές του διαστάσεις.
Ταυτόχρονα, το θεραπευτικό αίτημα εξελίσσεται, καθώς η δυναμική της θεραπευτικής σχέσης αλλάζει, βαθαίνει, και το άτομο μεταλλάσσεται σταδιακά σε δρών πρόσωπο.
Διαβάστε επίσης: Η αντίσταση στην ψυχοθεραπεία: Αμφιθυμία και υπερέλεγχος
