Η συμβουλευτική γονέων μαζί με την ατομική ψυχοθεραπεία είναι οι βασικές δίοδοι από τις όποιες πρέπει συχνά να περάσουν οι γονείς που ενδιαφέονται για τα παιδιά τους προκειμένουν να νιώθουν πιο επαρκείς και ολοκληρωμένοι στον ρόλο τους ως γονείς. Κυρίως οι γονείς με ρωτάνε συχνά στο γραφείο:
«Πώς να συμπεριφερθώ στο παιδί μου για να μπορέσω να το βοηθήσω;».
Η απάντηση είναι: Να θέλεις το παιδί σου!
Γιατί αν το θες, θα του το δείχνεις.
Κι αν του το δείχνεις, εκείνο θα το ξέρει.
Θα χει τον αέρα της αυταξίας του σημαντικού, την γεύση και την δύναμη του -από τον πιο σημαντικό της ζωής του- επιθυμητού.
Έτσι, θα το μπολιάσεις με την επιθυμία που αργότερα, συν Θεώ, θα γίνει ολόκληρη δική του.
Την επιθυμία του για την ζωή, τον εαυτό και την αλήθεια. Την λαχτάρα να τα γεμίσει νόημα.
Θα του δώσεις τα φόντα του εραστή, του αναζητητή της ουσίας.
Πώς όμως να εκκολαφτεί μέσα στα εσώψυχά σου η αυθόρμητη επιθυμία για το παιδί σου, για τον/ την σύντροφό σου, αφού συνήθως έμαθες να μην δίνεις στον εαυτό σου το δικαίωμα να ΜΗΝ θέλει!;
Πως είναι δυνατόν να μην βιώνεις ασφυχτικά την βαρεμάρα σου για τον εαυτό σου και για τον κοντινό άλλον όταν έχεις απαγορεύσει από σένα το ανθρώπινό σου δικαίωμα της αρνητικής επιθυμίας;!
Της επιθυμίας να ΜΗΝ είσαι εκεί όταν ο άλλος σε χρειάζεται;! Να μην είσαι πάντα δοτικός, γενναιόδωρος, φιλικός, χαμογελαστός, διαθέσιμος και αγαπητικός για τους σημαντικούς σου άλλους…;!
Πώς να μην σε πνίγει η οικογένειά σου, ο άντρας σου, τα παιδιά σου, όταν έχεις μετατρέψει την καθημερινότητά σου σε κόλαση, φορώντας λόγω ενοχών ένα ξένο κουστούμι που δεν σου μπαίνουν ούτε τα μανίκια…;!
Για να είσαι σε θέση αυθεντικά να θέλεις τον άλλον, χρειάζεται πρώτα να αποδεχτείς και να διεκδικήσεις το δικαίωμα σου να ΜΗΝ τον θες, ή να το θέλεις με τους όρους που σήμερα είσαι έτοιμος να το κάνεις.
Για να μην βαριέσαι, χρειάζεται πρώτα να σου επιτρέψεις να βαριέσαι ακόμα και τους πιο αγαπημένους άλλους να έχεις την τόλμη και την διακριτικότητα να τους το επικοινωνείς, σε στιγμές που η ευθύτητα και η αμεσότητα προτάσσονται του savoir vivre. Όχι βέβαια για να το «ξεράσεις» πάνω τους επειδή σου είναι ανυπόφορο εσύ ο ίδιος να το σηκώσεις και να το επεξεργαστείς! Όχι μ’ αυτόν τον τρόπο… Να χεις την ευχέρεια να μοιράζεσαι τα συναισθήματά σου, και τα πιο τρομαχτικά, επειδή εμπιστεύεσαι τον απέναντι και το μοίρασμα είναι ένας ακόμη τρόπος για να του πιάσεις εγκάρδια το χέρι στο χτίσιμο μιας αυθεντικής σχέσης.
Το πρόβλημα είναι πως οι περισσότεροι γονείς, επειδή έχουν αποκλείσει από το ρεπερτόριο των ψυχικών τους επιλογών την πιθανότητα να μην επιθυμούν πάντα το παιδί τους με τον ίδιο απόλυτο τρόπο, με την ίδια αδιαπραγμάτευτη θέρμη και συνέπεια, αυτή η μη αποδεκτή και συχνά μη συνειδητή τους πλευρά ενσωματώνεται σταδιακά στην περιοχή της «σκιάς».
Δηλαδή, του ψυχικά ασυνείδητου εκείνου χώρου στον οποίον εξωθούνται αναγκαστικά τα προσωπεία που η συνειδητή προσωπικότητα αρνείται πεισματικά να συμπεριλάβει μέσα στις αποδεκτές της εκδοχές.
Όταν αυτές οι σκιώδεις πλευρές καταπιέζονται για μεγάλο χρονικό διάστημα, με σταθερή και αμείωτη ένταση, συνήθως αυτονομούνται διεκδικώντας βίαια από την συνείδηση τον χώρο και την ενέργεια που τους στερήθηκε και τα οποία αναδρομικά δικαιούνται.
Δείτε επίσης: Θέλεις συμβουλές; Άκου δυο πράγματα που έχεις να μάθεις…
Για παράδειγμα, οι ανεξέλεγκτες εκρήξεις οργής, τα προσβλητικά και υποτιμητικά σχόλια, οι μαχαιριές κάτω από το τραπέζι, οι φονικές ματιές, συμπεριφορές παραμέλησης ή κακοποίησης, είναι μόνο μερικά παραδείγματα ανεξέλεγκτης έκφρασης σκιωδών κινήτρων που για χρόνια καταπιέστηκαν στον βωμό της προάσπισης και της υπερπροβολής ενός αυτονομημένου, εξιδανικευμένου και -γι’ αυτό- ψευδούς εαυτού. Κίνητρα που σιγά σιγά διαμόρφωσαν ένα συμπαγές και καταστροφικό προσωπείο προαίρεσης με κρυφή ατζέντα, δράση και προοπτική.
Σύντροφοι και γονείς που, ανεπαίσθητα αλλά συστηματικά, απωθούν την εγγενή κακότητά τους, ή την μεταμφιέζουν σε δήθεν αυτοθυσιαστική στάση μια καταναγκαστικής μέριμνας για τις ανάγκες των άλλων –του συντρόφου ή τους παιδιού τους, χτίζουν λιθαράκι λιθαράκι την παγίδα στην οποία αναπόφευκτα θα πέσουν οι ίδιοι, και στην συνέχεια οι σχέσεις τους:
Αργά ή γρήγορα θα εκτραπούν από την προοπτική της ορθοπραξίας εκφράζοντας συναισθήματα, κάνοντας ενέργειες ασύμβατες με τον οικείο τους χαρακτήρα. Που εκπλήττουν δυσάρεστα εαυτούς και αλλήλους. Που συνήθως για να τις μαζέψουν προσκολλούνται με μεγαλύτερη εμμονή στις μονομερείς επιδιώξεις του «καλού συζύγου», του «καλού γονιού», προετοιμάζοντας συνεχώς το έδαφος για νέες δυσμενείς ανατροπές και ντροπιαστικά ξεσπάσματα.
Ο φαύλος κύκλος σπάει μόνο μέσα από την αναγνώριση και την αποδοχή πως ναι, εκτός από τους επίσημους «ενοίκους» του «σπιτιού» υπάρχουν και τα παραγκωνισμένα «φαντάσματα στο υπόγειο» που έχουν ανάγκη κι αυτά το «φως του ήλιου» της συνειδητότητας. Που, ναι, είναι εξίσου νόμιμοι ένοικοι με αυτούς του «ισογείου» και του «πρώτου ορόφου».
Όταν, μέσα από σοβαρή και συνεπή αυτογνωστική αναζήτηση, αποφασίσουν όλοι οι συγκάτοικοι του ψυχισμού να κοιταχτούν στα μάτια και να δώσουν τα χέρια, τα ψέματα τελειώνουν. Οι συγκρούσεις κατευνάζονται. Η ψυχή ενοποιημένη ειρηνεύει. Οι φόβοι μεταλλάσσονται σε ελπίδες, ο θυμός σε διάθεση αγκαλιάς, η απαισιοδοξία σε εκζήτηση ευοίωνων ερμηνειών και προοπτικών.
