Βλέπω κάποιους ανθρώπους να σημειώνουν αυτά που τους λέω κατά την διάρκεια της συνεδρίας.
Νομίζουν πως μ’ αυτόν τον τρόπο θα κρατήσουν την «ουσία».
Λες και η ουσία είναι κάτι που τους δοθεί άνωθεν, έξωθεν, αυτούσια, από μένα που την κατέχω.
Λες και είναι μάθημα που οφείλουν να μάθουν απέξω.
Φυσικά, τους αποτρέπω από το να το κάνουν.
Τους προτείνω εναλλακτικά, εάν έχουν την ανάγκη να κρατήσουν κάτι, τότε, αμέσως μετά το τέλος της συνεδρίας, να καταγράψουν στο ημερολόγιό τους τις προσωπικές τους εντυπώσεις, επιγνώσεις, εσωτερικές παρατηρήσεις από την θεραπευτική συνεδρία.
Δηλαδή, να καταγράψουν αυθόρμητα τα συναισθήματά τους, τις τυχόν σωματικές τους αισθήσεις, και τις δικές τους σκέψεις που έχουν συνειρμικά με αφορμή την θεραπευτική μας συνάντηση.
Είναι απόλυτη πεποίθησή μου πως η όντως γνώση δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση στατικό κομμάτι πληροφορίας που παρέχεται από κάποιον –έστω «ειδικό»- σε κάποιον «μαθητευόμενο».
Η ψυχοθεραπεία δεν είναι μια διαδικασία μαθητείας ενός «ακατήχητου» σε κάποιον που, επειδή γνωρίζει περισσότερα, είναι σε θέση να μεταφυτέψει πληροφορίες στο μυαλό του ενδεή και αδαή.
Δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα.
Η αληθινή γνώση στην οποία αποβλέπει ο θεραπευόμενος –σαν σε πέλαγο- να «ξανοιχτεί» είναι το εντός του φως, που ό ίδιος εκούσια και βουλητικά αυτοαποκαλυπτόμενος αποκαλύπτει, καθώς η επιθυμία του ωριμάζει, και βαθαίνει η σχέση που σταδιακά χτίζει με τον ψυχοθεραπευτή του.
Η ζητούμενη από την ψυχοθεραπεία γνώση είναι οι ψυχικές & νοηματικές συνδέσεις που φτιάχνει και κατεργάζεται ο άνθρωπος, καθώς κινητοποιείται συναισθηματικά, ενεργοποιείται συνειδησιακά, κι ανδρώνεται υπαρξιακά, στο πλαίσιο μιας ζωντανής, στο «εδώ και τώρα» σχέσης.
Μιας σχέσης που είναι ζωντανή, γιατί, ενώ στη αρχή μοιάζει να συνάπτεται ανάμεσα σε δυο αγνώστους, ξένους ανθρώπους, στην πορεία καθώς εξελίσσεται, ο ένας συναντά στον «καθρέφτη» του αναπτυσσόμενου άλλου θραύσματα ενός λησμονημένου, κάποτε ανεπιθύμητου, αλλά ασυνείδητα επιδιωκόμενου, κι ανεπίγνωστα γνώριμου εαυτού. Του δικού του εαυτού.
Καταγράφοντας λοιπόν ο θεραπευόμενος τις εσωτερικές του αντιδράσεις στο αναπόφευκτο γεγονός της εξελισσόμενης σχέσης του με τον ψυχοθεραπευτή του, καλείται να γίνει μάρτυρας & δημιουργός της προσωπικής του γνώσης, που απ’ την μια προϋπάρχει μέσα του ως ανεπίγνωστη σκιώδης προσωπικότητα και προοπτική, κι απ’ την άλλη συγκατασκευάζεται ως σχεσιακή αλήθεια.
Μάρτυρας και συγκατασκευαστής των πληροφοριών εκείνων που είναι σε θέση, ανά περίπτωση, να νοηματοδοτεί, όλο και με πιο πλήρη τρόπο, ενώ σταδιακά αποκωδικοποιεί την δυναμική και την χρησιμότητα τους.
Στοχεύοντας στην ενεργοποίηση της βιωμένης πληροφορίας που προϋπάρχει στην ψυχή του, με έναυσμα τα βιωματικά δεδομένα της θεραπευτικής αλληλεπίδρασης, ο θεραπευόμενος «ξυπνάει» τον ανεπίγνωστο άνθρωπο που για χρόνια κοιμάται μέσα του, κάνοντάς τον εργαλείο της προσωπικής του μετάλλαξης, της νοηματικής και ψυχικής του ολοκλήρωσης.
