Μέχρι τώρα ήσουν συμβατή, υποταγμένη στο οικογενειακό σου πλαίσιο και τους άγραφους κανόνες του.
Είχες την ψευδαίσθηση πως ζούσες μες τις σχέσεις σου ειρηνικά, χωρίς καβγάδες, διενέξεις, και εκφρασμένες εντάσεις.
Οι θέσεις των άλλων στην σχέση σας δεν κατέληγαν ποτέ σε αντιπαραθέσεις, αφού πάντοτε γίνονταν δικές σου θέσεις.
Κι όσο εσύ προσαρμοζόσουν στις, φανερές ή αφανείς, απαιτήσεις των άλλων, οι κεφαλαλγίες, οι ημικρανίες, οι δερματικές σου παθήσεις, τα τικς σου, η γαστροοισοφαγική σου παλινδρόμηση, ο κωλικός στομάχου, ή εντέρου παρουσίαζαν έξαρση.
Όλο και πιο συχνά, όλο κι εντονότερα…
Πάχαινες ανεξέλεγκτα, είχες σχεδόν μόνιμη αϋπνία, παράλογες κρίσεις πανικού & φοβίες.
Έτρεχες στους γιατρούς και σου έλεγαν πως δεν έχεις τίποτα οργανικό.
Αλλά εσύ, αν και δεν ήξερες το γιατί, συνέχιζες να ανησυχείς…
«Μα αφού οι δικοί μου λένε τα καλύτερα για μένα, αφού όλοι με αγαπάνε…. Γιατί τίποτα μέσα μου δεν πάει καλά…;» αναρωτιόσουν.
Κάθε φορά όμως που σου περνούσε αυτή η ιδέα απ’ το μυαλό, έτρωγες δυο γλυκά παραπάνω, και… ούτε γάτα ούτε ζημιά…!
Σήμερα, αρχίζει να σ’ ενοχλεί που καταβάλεις τόσο κόπο για να μην ενοχλείς κανέναν με τα θέλω, με την παρουσία σου…
Αρχίζει να σε πειράζει που συνέχεια λες: «Δεν πειράζει…».
Αρχίζει να σ’ ενοχλεί η ολοένα κι εντονότερη μέσα σου φωνή που ουρλιάζει, γιατί … εσύ δεν φώναξες ποτέ σε κανέναν…
Εκνευρίζεσαι με το παραμικρό, γιατί δεν θύμωσες, όταν ήθελες, με τα… μεγάλα.
Αν και σε τρομάζει η επιτακτική ανάγκη σου να ανοίξεις το στόμα σου, όχι αυτή τη φορά για να φας, να «καταπιείς» τα αρνητικά σου συναισθήματα, αλλά για να βάλεις σε λέξεις αυτά που ποτέ δεν άρθρωσες, μια φωνή μέσα σου σε πιέζει να το κάνεις…
Φοβάσαι που όλοι αρχίζουν να σε «φοβούνται», αλλά πιο πολύ φοβάσαι τον εαυτό σου που –για πρώτη του φορά- φοβάται λιγότερο τον φόβο του…
Έχεις πρόσφατα ξεκινήσει ψυχοθεραπεία.
Μου λες: «Το μέσα μου αλλάζει, κι αυτό… με τρομάζει…».
Κι εγώ σου απαντώ πως τα χιόνια άρχισαν ήδη να λιώνουν στις βουνοκορφές.
Τα ρυάκια συνάγουν άφθονα τα νερά κι ενώνονται στους φουσκωμένους, τους βιαστικούς χειμάρρους.
Και οι χείμαρροι γίνονται ποτάμι.
Και το ποτάμι φρέσκο, ξυπνό λες κι από λήθαργο, παφλάζοντας ορμητικό ψάχνει το δρόμο του προς τη πλατιά την θάλασσα.
Πράγματι, όλα σηματοδοτούν την άνοιξη μου μπαίνει…!
Κι ο χειμώνας φοβάται που … αργοπεθαίνει…
Ποιος μπορεί να εμποδίσει τον ήλιο, το χάραμα, που ανατέλλει;
Ποιος να κρύψει, ποιος να φυλακίσει την άνοιξη;
Ποιος, άλλος εκτός από σένα…;
