Ακούω κάποιους να λένε, με την αυθεντία του «γνώστη»:
«Έλα μωρέ τώρα! Τι πας σε ψυχολόγους…
Να πληρώνεις κάποιον μόνο για να σ’ ακούει; Δεν είναι κρίμα;
Αυτό το κάνω κι εγώ δωρεάν…!».
Πρώτα απ’ όλα, το να είναι εκπαιδευμένος και «ειδικός» κάποιος στο να ακούει είναι μόνο ένα απ’ αυτά που καλείται να κάνει ο έμπειρος κι έντιμος ψυχοθεραπευτής.
Ταυτόχρονα, με βάση την εμπειρία, τα βιώματα, την εκπαίδευση του ο θεραπευτής εκμαιεύει με κατάλληλες ερωτήσεις κ αποκωδικοποιεί τις πληροφορίες που δίνει ο ενδιαφερόμενος, δημιουργεί σε συνεργασία μαζί του και δοκιμάζει πρωτότυπες υποθέσεις εργασίας και παρέμβασης, προτρέπει και διευκολύνει την επίγνωση άγνωστων μέχρι σήμερα συνδέσεων, την αξιοποίηση των παρόντων πληροφοριών, διευρύνοντας την κατανόηση και την αποδοχή τους από τον θεραπευόμενο.
Αλλά, ας υποθέσουμε πως ο ψυχοθεραπευτής το μόνο που ξέρει να κάνει είναι το ν’ «ακούει».
Είναι εξαιρετικά δύσκολο, πολύ σπάνιο και δυσεύρετο να βρεις κάποιον που είναι όντως σε θέση να σε ακούσει, όχι μόνο αυτά που λες, αλλά το σύνολο της ολότητας που φέρεις –μαζί με τις λεκτικές σου αναφορές- στην ψυχοθεραπευτική συνεδρία.
Είναι εξαιρετικά λίγοι και –γι’ αυτό πολύτιμοι- οι άνθρωποι –ακόμα και οι ψυχοθεραπευτές- που μπορούν αληθινά να ακούσουν εσένα, με αυθεντική ενσυναίσθηση, με ανόθευτο μεράκι, με την ψυχή τους δοσμένη σε σένα, όχι μονάχα αυτά που λες…
Κάποτε, κάποιος με άκουγε μια ολόκληρη ώρα, χωρίς καθόλου να με διακόψει.
Καθώς με άκουγε, στα μάτια έβλεπα το δικό μου πόνο, χεράκι χεράκι ζευγαρωμένο, αλλά διακριτικά, με τον δικό του.
Στο πρόσωπό του ένιωθα γενναιόδωρη την δική του αγκαλιά.
Μέσ’ την σιωπή του ένιωθα τον βαθύ του σεβασμό και την φροντίδα του για τα ανοιχτά μου τραύματα που συναντιούνται με τα δικά του…
Στα κρυμμένα του δάκρυα, τα πίσω από τις προσηλωμένες κόγχες των ματιών του αισθανόμουν πλήρη την λυτρωτική παρουσία του αδερφού μου που ολόψυχα με συμπονά, πάσχοντας μαζί μου.
Ελάχιστες φορές, ένιωσα σε τέτοιο βαθμό την ιαματική παρουσία ενός άλλου ανθρώπου δίπλα μου, βυθισμένου στην βαθύτατα κι ολοκληρωτικά παρούσα σιωπή του, όπως εκείνη την ώρα.
Την ώρα που με έσωσε.
Ο άνθρωπος που με κουβάλησε, με όλο μου το βάρος, χωρίς καν να μ’ αγγίξει.
Ο άγνωστος αδερφός που μου έδειξε εμπράκτως, τόσο σιωπηλά κι εύγλωττα μαζί, πως δεν είμαι καθόλου μα καθόλου μόνος.
Δεν είναι καθόλου αυτονόητο ότι είσαι σε θέση να ακούς τον άλλον.
Είναι ασύλληπτα δύσκολο, χρειάζεται παίδευση κι εκπαίδευση, σεβασμό, θέλει να χεις εντός σου την αίσθηση της τιμής και την ευθύνη της απόδοσής της σε αυτόν που ανενδοίαστα εκτίθεται απέναντί σου.
Θέλει εσύ να χεις πονέσει πρώτα πολύ.
Να χεις αγκαλιάσει πρώτα τον δικό σου πόνο με την βοήθεια κάποιου άλλου που μπόρεσε ολόκληρο να σ’ ακούσει, πριν επιθυμήσεις να αγκαλιάσεις τον πόνο του άλλου, και στο πληγωμένο πρόσωπο του άλλου όλους τους πληγωμένους άλλους.
Γιατί, την ώρα που ακούς, μεταγγίζεις εμψύχως την προσωπική σου μαρτυρία.
Γίνεσαι υπεύθυνος μάρτυρας και μέτοχος του αδερφού σου, με την υπαρξιακή σου συγκατάβαση, στην ιερή του αυτοαποκάλυψη.
Αν δεν είσαι σε θέση να καθρεφτίσεις με την στάση του σώματός σου, τα μάτια, το πρόσωπό σου, τον τρόπο που αναπνέεις κι ασυναίσθητα πάλλεσαι, αλλά κυρίως με επίγνωση του μύθου της ετερότητάς σου, την ιερότητα της γυμνής από φτιασιδώματα ψυχής που, καθώς γίνεται ένα με τον πόνο γέρνει με εμπιστοσύνη κι ένδεια στην αγαπητική σου πρόθεση.
Αν δεν είσαι σε θέση να σιωπήσεις για να είσαι απόλυτα παρών με την καρδιά σου στην τόσο «ερωτική» παραχώρηση ενός «άγνωστου» που γίνεται μονομιάς ψυχικός σου αδερφός, τότε όχι, δεν ακούς!
Κι όσο κι αν μιλάς, μιλάς απ’ το κεφάλι σου, εξωτερικά, όπως περίπου ένας παπαγάλος.
Για να καλύψεις το κενό της άταχτης φυγής σου από την σχέση.
Για να φλομώσεις το δωμάτιο με την ομίχλη και την δυσωδία της σκιαγμένης σου απουσίας.
Έτσι όμως, το τρένο έφυγε. Η συνάντηση δεν συνέβη ποτέ.
Έμειναν μόνα τους τα φανταχτερά πτυχία σου στον τοίχο να τον στολίζουν σαν ψεύτικες γιρλάντες, που, όσο κι αν το θες, δεν ξεγελούν το κενό της ψύχρας που πλήττει τον χώρο, τον πόνο της ορφάνιας σου.
Ούτε το πόνο της ορφάνιας του άλλου, που δεν ακούστηκε ποτέ…
Διαβάστε επίσης: Τι είναι Ψυχοθεραπεία; Την χρειάζομαι πραγματικά; Για ποιους λόγους να ξεκινήσω θεραπεία με Ψυχολόγο;
