Στον πρώτο μου έρωτα θυμάμαι με τράβηξε ένα κορίτσι γλυκό αλλά, σκληρό. Που έκανε τον πόνο του βία και χειριστικότητα προς τους άλλους. Ένας άνθρωπος ελκυστικός σε κάποιον –σαν κι εμένα- τρομαγμένο, επειδή είχε το ταλέντο να γίνεται αφοπλιστικά χειριστικός.
Θυμάμαι πως με έλκυσε σε κείνη ένα βασικό της χαρακτηριστικό: η ικανότητά της να ταξιδεύει στην διπολικότητα του συναισθήματος. Την μια στιγμή τρυφερή και σαγηνευτική, την άλλη βίαια διεκδικητική κι ανεπαίσθητα της κακοποιητική.
Στις πρώτες μου μακροχρόνιες σχέσεις έβρισκα ένα μητρικό πρότυπο σχετίζεσθαι. Γονεϊκές φιγούρες που συνδύαζαν την προσωπικότητα ενός δυναμικού πατέρα, και ταυτόχρονα την στήριξη μιας απόλυτα δοτικής μητέρας ‘Ό,τι δηλαδή μου έλειψε στα παιδικά μου χρόνια. ‘Έψαχνα τότε έναν άνθρωπο στοργικό και διψασμένο που ζητούσε να συνεξαρτηθεί με έναν αντίστοιχο άλλον.
Ανάμεσα στο πρώτο και τον δεύτερο γάμο μου παρεμβλήθηκε ένας παράλογος και παράφορος έρωτας. Μια γυναίκα με βαριά διαγνωσμένη ψυχοπαθολογία. Σε αυτήν είχα τότε ανάγκη να προβάλλω την ασυνείδητη δική μου εσωτερική διπολικότητα. Την κεντρική μου αμφιθυμία απ’ τη μια να πάρω τα ηνία ενός αχαλίνωτου, παρορμητικού και γεμάτου κρυφές ευκαιρίες εαυτού, που το ακόμα αδάμαστο κι ανώριμο εγώ τον κρατούσε σε απόσταση «ασφαλείας». Κι απ’ την άλλη, η επιθυμία μου δίχως όρους να παραδοθώ στον ανώτερο εαυτό που μέσα από συγχρονικότητες, όνειρα κι ατυχήματα συνεχώς με προσκαλούσε προς το μέρος του.
Η «φούσκα» του έρωτα ξεφούσκωσε όταν άρχισα να αποκτώ βιωματική κι ενσυνείδητη πρόσβαση σ’ αυτήν την πυρηνική μου αμφιθυμία.
Στην δεύτερη σύζυγό μου είδα τον άνθρωπο-αγκαλιά που θα ήθελα πάντα να γίνω εγώ ο ίδιος για μένα. Την θηλυκή εκείνη πτυχή του εαυτού μου που δικαιούται να ενδίδει με διάκριση στην κυριαρχία του αντίθετου πόλου. Εκείνη την γήινη εκδοχή της εσωτερικής μου θηλυκότητας που μπορεί να πνευματοποιεί την εμπειρία της καθημερινότητας, μετουσιώνοντάς την σε αφορμή πληρότητας κι ευχαριστίας. Στο πρόσωπό της ερωτεύθηκα την ψυχική μου ανάγκη να παραδίνομαι δίχως να χάνομαι, να μένω συνδεδεμένος με την απλότητα χωρίς να προδίδω τον πόθο για χαρά κι ευχαριστία.
Στην αρχή της ενήλικης ζωής βιώνουμε την εμπειρία της ρομαντικής αγάπης προβάλλοντας στο αντικείμενο του έρωτά μας το κομμάτι του εαυτού μας που έχουμε την ανάγκη να δούμε κατάματα και να αναπτύξουμε.
Ο ρομαντικός έρωτας έχει περισσότερη συνάφεια με την θεϊκή μέθη, παρά με την ανθρώπινη αγάπη. Δηλαδή πιο πολύ σχετίζεται με την πυρηνική ανάγκη του ανθρώπου να έρθει σε επαφή με τις θεϊκές του – ανώτερες ιδιότητες, παρά με το συναίσθημα που αναπτύσσεται φυσικά ανάμεσα σε δυο πρόσωπα που προτίθενται να οικειωθούν το ένα το άλλο όπως στην πραγματικότητα είναι.
Αντίθετα, στην περίπτωση του ρομαντικού έρωτα ο ερρώμενος γίνεται πεδίο προβολής των πιο ανεκπλήρωτων, και ασυνείδητων πλευρών της ψυχής. Κρατάει για όσο χρονικό διάστημα αντέχει ο άλλος να είναι φορέας αυτής της προβολής. Για όσο χρόνο χρειάζεται ο ερωτευμένος να εναποθέσει τις μεγαλειώδεις –και γι’ αυτό τις πιο τρομακτικές- πτυχές του εαυτού του σε κάποιον άλλον, μέχρι να είναι σε θέση να αναλάβει ο ίδιος την ευθύνη της αναγνώρισης, της διαχείρισης και της πραγμάτωσής τους.
Στο πρώτο μισό της ζωής ο άνθρωπος αποκτά –αν και με ισχυρή αντίσταση- προοδευτικά επίγνωση του ποιος είναι, προβάλλοντας το σκιώδες δυναμικό του στις κοντινές του σχέσεις. Στο δεύτερο και τελευταίο μισό της ζωής του έχει δικαίωμα – και υποχρέωση- να το αναπτύξει και να το ενσωματώσει στην ψυχική του ζωή, αναλαμβάνοντας την ευθύνη της εξατομίκευσής του. Προτάσσοντας αξίες τάξης ανώτερου επιπέδου και σκοπού, κι εξελισσόμενος αυτογνωστικά, ώστε να γίνει τελικά ο εαυτός που γεννήθηκε να είναι.
Διαβάστε επίσης: Ψυχοθεραπεία, σεξουαλικότητα και ενοχή
