Ο φόβος του άντρα για την αυτογνωσία και την ψυχοθεραπεία είναι εγγενής όσο συνεχίζει από το σπίτι του και την κοινωνία να καλλιεργείται μέσα του η πεποίθηση πως για να είναι κοινωνικά και ψυχικά αποδεκτός δεν πρέπει να είναι ευάλωτος. Ο φόβος τρέφεται κι ενισχύεαι όταν του απαγορεύεις να υφίσταται και να εκφράζεται χωρίς ενοχές…
Ο φόβος του άντρα για την αυτογνωσία και την ψυχοθεραπεία
Αν είναι κάτι που στα σίγουρα διαπίστωσα πως μια ζωή με κυνηγάει είναι ο φόβος μου. Κι εγώ τρέχω συνεχώς να του ξεφύγω. Τον φοβάμαι λες και ξέρω πως μόλις με φτάσει θα με καταβροχθίσει.
Αυτά πίστευα μέχρι που μπήκα ως θεραπευόμενος μέσα στην ψυχοθεραπευτική διαδικασία. Τότε άρχισα να συνειδητοποιώ πως κάθε, μικρός και μεγάλος μου φόβος είναι μια ευκαιρία να με γνωρίσω καλύτερα. Μια πόρτα που οδηγεί σε ένα νέο πιο φωτεινό δωμάτιο. Έναν χώρο που, μέχρι χθες, δεν ήξερα πως υπάρχει στο σπίτι μου. Σήμερα γνωρίζω πως το σπίτι μου είναι πολύ πιο μεγάλο, πιο ευρύχωρο κι ενδιαφέρον απ’ ό,τι νόμιζα στην αρχή της ενήλικής μου ζωής.
Επίσης, γνωρίζω πως ο φόβος τόσα χρόνια δεν με κυνηγούσε για να μου κάνει κακό, αλλά για να γνωριστούμε μεταξύ μας καλύτερα. Για να τον αγκαλιάσω και να πλουτίσω από την παρέα του…!
Αξιολογώντας από απόσταση τις προσωπικές μου αντιδράσεις κι εμπειρίες, και αυτές αντίστοιχα των θεραπευομένων μου, κατέληξα πως ο άνδρας είναι ένα πολύ παρεξηγημένο και φοβισμένο πλάσμα.
Κυριαρχείται από φόβο κι ενοχή, ενώ –σε πολλές περιπτώσεις- είναι καταδικασμένος, λόγω οικογενειακής διαπαιδαγώγησης και κοινωνικών στερεοτύπων να μείνει εις αεί ανίδεος για ό,τι μέσα του πραγματικά συμβαίνει.
Ένα ζώο βαθιά νυχτωμένο που ασυναίσθητα αυτοεγκαταλείπεται στην απουσία της αυτοσυνειδησίας, στην άρνηση των πιο θρεπτικών για την ψυχή του συναισθημάτων κι επιγνώσεων.
Συνήθως ένας άντρας χρειάζεται, κατά μέσον όρο, ένα χρονικό διάστημα ατομικής ψυχοθεραπείας τουλάχιστον ενός έτους για να είναι σε θέση να αρχίσει να αναγνωρίζει τα βασικά του συναισθήματα και τις ψυχικές συνιστώσες που καθορίζουν την σκέψη, το σώμα και την συμπεριφορά του. Δηλαδή από το αφετηριακό σημείο που μια γυναίκα συνήθως ξεκινάει την αυτογνωστική της πορεία κατά την έναρξη της ψυχοθεραπευτικής της διαδρομής.
Οι κυρίαρχες αντιδράσεις του άντρα, ο θυμός, η επιθετικότητα, η εύκολη κι ανενδοίαστη εγκατάλειψη μιας προσπάθειας και μιας σχέσης, η κατάχρηση της εκλογίκευσης, οι κρίσεις πανικού, είναι όλα αποδείξεις της μόνιμης αλλά ανεπίγνωστης ψυχικής του τάσης να υπεκφεύγει των αυθεντικών του συναισθημάτων και των ενδότερων προσωπείων του. Μη επιτρέποντας στον εαυτό του να τα δει και να τα εμπεριέξει, κατ’ ανάγκην καταφεύγει στην μόνη δυνατή επιλογή: Να τα προβάλει στους άλλους, στις γυναίκες, ή σε άλλους άνδρες, συχνά στους ομοφυλόφιλους.
Δείτε επίσης: Η ομιλούσα σιωπή στην ψυχοθεραπευτική σχέση: Μια εμπειρία εύγλωττης σιωπής
Ο σύγχρονος άντρας, -αν και αρκετά αποσταθεροποιημένος μέσα σε μια κοινωνία με αντιφατικές προσδοκίες, που συνεχώς αμφισβητεί κι αλλάζει- είναι ένα πλάσμα που σταθερά αποποιείται τις θηλυκές του πλευρές και ποιότητες. Απομένοντας έτσι ανέστιος, εξόριστος από τον βαθύ και πιο ανατρεπτικό πυρήνα της ψυχής του. Γιατί όλα αυτά που μέσα του απορρίπτει είναι ακριβώς τα εχέγγυα που δυνητικά μπορούν να εξασφαλίσουν την βαθύτερη ενατένιση του εαυτού, αυτά που μπορούν να του ανοίξουν νέες προοπτικές δημιουργικότητας κι αυτοπραγμάτωσης.
Αρνούμενος αυτό που ο ίδιος αντιλαμβάνεται ως «αδυναμία του», αν δεν μπει στην διαδικασία της ψυχοθεραπείας για να αντικρίσει και να συνδιαλλαγεί με αυτό που στ’ αλήθεια είναι, θα παραμείνει ισόβια μακριά από τις ψυχικές του επιθυμίες, καθηλωμένος στην βαρετή και βαριά επιφάνεια μιας κίβδηλης αυτοεικόνας, που τον παρασύρει στον πυθμένα της ανίας και των ασυνείδητων σωματοποιήσεων.
Θα διανύει ατελέσφορα συντροφικές σχέσεις, αφού καθώς παραμένει απόμακρος από τον πυρήνα της ύπαρξής του, δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσει, ούτε να συναισθανθεί τον ψυχικό κόσμο, τις προσδοκίες και τα αιτήματα της συντρόφου του. Θα θαυμάζει στους άλλους την δύναμη, ενώ ταυτόχρονα θα είναι άκαιρα κι ανεξήγητα ευσυγκίνητος, βιώνοντας με δυσφορία την ζωή του ως μια συνεχή αντίφαση.
Θα σωματοποιεί την ενοχή, τον φόβο της συνειδητότητας, και την ψυχική του αποσύνδεση, καταφεύγοντας στην επίλυση των εσωτερικών του συγκρούσεων μέσα από «παράξενα» ατυχήματα, επιθετικά παραληρήματα και ξαφνικές εμφανίσεις ασθενειών (όπως το καρδιακό επεισόδιο) που δύσκολα εντοπίζονται οι βιολογικές τους βάσεις.
Τα δυο αυτογνωστικά βιβλία ψυχογνωσίας: «Το Ψυχοθεραπευτικό Ταξίδι», και το «Πόσο αντέχεις την αλήθεια;» του Δρ. Γρηγόρη Βασιλειάδη βρίσκονται ανάμεσα στα πρώτα σε πωλήσεις βιβλία ψυχολογίας στις μεγαλύτερες αλυσίδες βιβλιοπωλείων της Ελλάδας.
Είναι δύο πολύτιμα «θεραπευτικά» δώρα που μπορεί, εφόσον ο αναγνώστης είναι έτοιμος, να ενεργοποιήσουν την αυτοανακάλυψη και την διάθεση για το εσωτερικό ταξίδι στο κέντρο της ψυχής και των σχέσεων.
Αποτελούν δυο σε βάθος και υπαρξιακή εμβέλεια αυτογνωστικούς οδηγούς γι’ όσους δεν αρκούνται στα λίγα αλλά ζητάνε από την ψυχική τους ζωή πολλά.
Για περισσότερες λεπτομέρειες, όπως και για το πώς και από που μπορείτε να τα προμηθευτείτε με σημαντική έκπτωση, διαβάστε στο: https://aftognosia.gr/ta-vivlia-mas/to-psixotherapeutiko-taksidi-apo-ton-fovo-tis-skias-sto-fos-tis-epignosis/
