Από μικρό παιδί «φλέρταρα» την ψυχολογία. Θυμάμαι τον φόβο να με συνοδεύει πάντα από κοντά. Θυμάμαι να φοβάμαι τα συνομήλικα παιδιά, τις προθέσεις, τις κινήσεις τους, την σχέση μου μαζί τους καθώς αυτή εξελισσόταν και προχωρούσε.
Προτιμούσα να προσκολλώμαι στους πιο «ισχυρούς» συμμαθητές μου. Ένιωθα πιο «ασφαλής» όταν, ενδίδοντας στις κυριαρχικές απαιτήσεις τους, τους επέτρεπα να μου επιβάλλονται. Έτσι, αδρανοποιώντας και υποτάσσοντας το δικό μου θέλω στις δικές τους επιθυμίες, αποποιούμενος ουσιαστικά το δυναμικό μου -αφού απέφευγα να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου στην πράξη- διατηρούσα μέσα μου τον φόβο μου, ογκόλιθο αμετακίνητο, εχέγγυο της ψυχικής μου αδυναμίας & ανεπάρκειας…
Πιο μετά, στην εφηβεία, κρυμμένος από τα μάτια των πολλών, με απόλυτη συνέπεια εσωστρεφής, έβαλα στην κατάθλιψη να “αγκαλιάζει” αυτήν τον φόβο μου, αδιάσειστο πια “σήμα κατατεθέν” μια μικροσκοπικής αυτο-εικόνας, με την οποία είχα εντελώς ταυτιστεί. Κάθε επαφή, κάθε εν δυνάμει σχέση, να την βιώνω σαν αιχμηρό μαχαίρι που μπορεί να τραυματίσει ανεπανόρθωτα το δέρμα ενός νεογέννητου βρέφους…
Έτσι λοιπόν βίωνα τον κόσμο, ώσπου νεαρός ενήλικος πια, άρχισα να μεταμφιέζω τον φόβο μου, φορώντας στις σχέσεις μου με τους τόσο “απειλητικούς” άλλους το προσωπείο της εγωκεντρικής “αυτάρκειας” & αυθάδειας. Πάλευα “με νύχια & με δόντια” -καθώς κοιτούσα τον εαυτό μου στον παραμορφωτικό καθρέφτη της φοιτητικής αρένας, και -αργότερα- της προσωπικής & επαγγελματικής μου καθημερινότητας- να προτάξω το παραπάνω προσωπείο. Πίστευα ότι η θέα αυτού του προσωπείου θα μπορούσε να με απαλλάξει από την θέαση και την αντιμετώπιση ενός βαθιά τρομαγμένου “εαυτού”, με κυρίαρχο γνώρισμά του την ανασφάλεια, την εγκαθιδρυμένη πεποίθηση ότι του είναι τελείως αδύνατον να επιβιώσει στον ψυχικό και τον “πραγματικό” κόσμο. Όλη η ψυχική μου ενέργεια εστιασμένη στην αντίστασή μου να δεχτώ αυτό το βαθιά θλιμμένο & φοβισμένο πρόσωπο που κρυβόταν πίσω από κάθε προσωπείο αυτοπεποίθησης, αποτελεσματικότητας, και ηρωικών εξάρσεων, οι οποίες απέβλεπαν πάντα -αν και συγκεκαλυμμένα- στην αυτοδικαίωση…
Στα χρόνια που μεσολάβησαν, η εντατική και μακροχρόνια συμμετοχή μου στην προσωπική αυτογνωστική μου εργασία (ατομική & ομαδική προσωπική ψυχοθεραπεία) έφερε καρπούς. Αισθάνθηκα αρκετά δυνατός για να αρχίζω να παραδίδω ό,τι μέχρι χθες είχα την ανάγκη να προστατεύω από το φως του ήλιου: άρχισα να εκπαιδεύομαι στην αυτο-αποκάλυψη, παραδίδοντας στην ασφάλεια της θεραπευτικής διαδικασίας ό,τι μέχρι εκείνη την στιγμή με έκανε να ντρέπομαι. Η ψυχοθεραπευτική μου εκπαίδευση & θεραπεία με ετοίμαζε για την επόμενη πρόκληση-στόχο της ψυχής μου.
Έφτασε λοιπόν έτσι κάποτε και η στιγμή που -πάλι αλύτρωτα φοβισμένος- στάθηκα χωρίς παρρησία, αλλά και με μειωμένη πρόθεση αντίστασης, μπρος στο εικόνισμα της Παναγίας, με αφορμή ένα προσωπικό αδιέξοδο που αντιμετώπιζα τότε. Της μίλησα για το ποιος αληθινά είμαι, για την απελπισία μου, αφήνοντας αυτήν την φορά κάτω τις μάσκες. Της παρέδωσα -τρέμοντας από φόβο- τον ίδιο μου τον φόβο, τον εαυτό μου δηλαδή, αφού τόσο είχα ταυτιστεί μαζί του! Κι Εκείνη, σε αντάλλαγμα, χάιδεψε το πληγωμένο μου “πρόσωπο” χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς λόγια, xωρίς συμβουλές & “φιλικές” προτροπές. Με γονάτισε από την πολλή Της Αγάπη, κι έτσι, άρχισα να ξεχνώ τα προσωπεία και την σημασία τους για την “ασφαλή” μου επιβίωση μέσα σ΄έναν απειλητικό κόσμο… Με έκανε να βιώσω ως τα έγκατα της ύπαρξής μου ότι η ασφάλεια δίνεται αφειδώς σ’ αυτόν που θέλει διακαώς να την αφήσει, αφήνοντας μαζί της κάτω στη γη όλα τα ψεύτικά όπλα του, τις χάρτινες πανοπλίες του, τις έγχρωμα μακιγιαρισμένες και τρομακτικές του μάσκες. Σ αυτόν που χωρίς αμυντικές υπεκφυγές σηκώνει το βλέμμα και τα χέρια του στον ουρανό για να καθρεφτιστεί στην απειρότητα της Αγάπης του.
Από τότε μέχρι σήμερα, στον βαθμό που εμπρόθετα και ειλικρινά παραδίδω το θέλημά μου -δηλαδή τον φόβο μου- στα χέρια Της, Εκείνη με λούζει γενναιόδωρα με την Αγάπη Της, κι εγώ μένω κάθε φορά άναυδος, γεμάτος δάκρια ευγνωμοσύνης, χωρίς ποτέ να ξέρω πόσο και πώς να Την ευχαριστήσω…
