Πίσω από κάθε παράπονο, κάτω από κάθε φόβο, κάθε βρισιά, μομφή, οργή, επιθυμία και προσευχή εύκολα εντοπίζει κανείς ένα αίτημα θεραπείας.
Ένα αίτημα αποκατάστασης της ψυχής στην αρχική της ολότητα κι ενότητα.
Την βαθιά επιθυμία για άρση της τραυματικής διαμερισματοποίησης της.
Την ανάγκη για συμπόρευση του μέσα με τον έξω άνθρωπο σε μια κοινά συμφωνημένη, σταθερά επιθυμητή και ελπιδοφόρα πορεία προς τα κάτω (στο υπόγειο της ψυχής), προς τα μπρος, και προς τα μέσα.
Πίσω από κάθε αίτημα για ατομική ίαση κ ενότητα, λανθάνει στους περισσότερους ανθρώπους το μεγάλο αίτημα της θεραπείας του κόσμου. Της επίγνωσης των κοινών τομών που τείνουν να συνδέουν τους ανθρώπους μεταξύ τους, της μεταποίησης, της επανερμηνείας και αναπλαισίωσης των σημείων που άτομα, έθνη και φατρίες διαφοροποιούνται.
Πριν από κάθε μεταμφιεσμένο ή όχι αίτημα ίασης, χρειάζεται να δει κανείς το πραγματικό θέμα.
Το θέμα που πρέπει αρχικά να επιλυθεί είναι να απαντήσει κανείς ατομικά στα ερωτήματα: «Τι θέλω;» και «Τι χρειάζομαι;». Στην συνέχεια: «Ποιος θέλει μέσα μου;», «Ποιος χρειάζεται, τι;».
Κάθε πρόθεση κι επιθυμία καθρεφτίζει την ποιότητα του επιπέδου αυτογνωσίας στο οποίο έφτασε ο άνθρωπος, και απ’ το οποίο αντλεί την υπαρκτική ενέργεια για την περαιτέρω ψυχική του εξέλιξη κι ολοκλήρωση.
Συνήθως επιθυμούμε πάρα πολλά πράγματα που δεν χρειαζόμαστε πραγματικά. Ενώ έχουμε μηδαμινή ή ελάχιστη επίγνωση αυτών που χρειαζόμαστε.
Το πρώτο βήμα για την θεραπεία της ψυχής μου και του κόσμου είναι να πάρω θέση, να διακρίνω ανάμεσα σ αυτά τα δύο, όσο αυτό μου το επιτρέπει η αυτογνωστική μου κατάρτιση.
Κατά δεύτερον, εκουσίως να μείνω σ’ αυτό που χρειάζομαι. Να αρχίζω να βλέπω αυτό που επιθυμώ με καχυποψία, μόνο μέσα από το φίλτρο της συσχέτισης με την χρεία του. Αν δεν συμπίπτει με αυτό που χρειάζομαι, να είμαι σε θέση να το βάζω στην άκρη.
Ο ψευδής εαυτός συνήθως θέλει όλο και περισσότερα, τα θέλει όλο και περισσότερο, αλλά δεν έχει επίγνωση ούτε της ψευδούς του ποιότητας, ούτε του σκοπού, του τέλους που οι επιθυμίες του καταλήγουν. Ούτε από ποιον μέσα του υπαγορεύονται, ποιον υπηρετούν.
Εξυμνεί κι επιδιώκει με κάθε μέσο μια στάση ζωής της οποίας δεν γνωρίζει την σκοπιμότητα, ούτε τις συνέπειές της. Ούτε το υποκείμενο της επιθυμίας.
Ο αληθινός εαυτός χρειάζεται όλο και λιγότερα για να παραμείνει αληθινός, κι ευτυχής, αμείβοντας και ισχυροποιώντας την στάση της αυθεντικότητας μέσα του, δηλαδή την ψυχική εκείνη στάση που συνδέει την μοναδικότητα του ανθρώπου με την αλήθεια.
Όσο λιγότερο εξαρτάται κανείς από την επιθυμία του για τα πράγματα, τόσο πιο ξεκάθαρα συνειδητοποιεί τι όντως έχει ανάγκη, και είναι επαρκής με αυτά που έχει ανάγκη (και όχι με αυτά που επιθυμεί).
