Πόσες φορές, πόσα παιδιά, πόσοι ενήλικες σύντροφοι έχουν ακούσει από τους γονείς & τους εταίρους τους, αντίστοιχα, στην σχέση, την φράση:
«Ξέρεις πόσες θυσίες έκανα εγώ για σένα…;»;
Τα παραπάνω άτομα που έχουν την ανάγκη να υπενθυμίζουν τις «θυσίες» που έκαναν και κάνουν για την σχέση τους, συνήθως, καθώς είναι παραδομένοι στους μηχανισμούς του αυτοματισμού της συνήθειας και της παιδαγώγησής τους, και χωρίς αληθινά κι ελεύθερα να το επιλέγουν, προτιμούν τον αυτο-οικτιρμό, την στοχευμένη αυτομεμψία, την εξουσιαστική θυματοποίηση, και τις προερχόμενες από τα παραπάνω ηδονές.
Το μόνο που πραγματικά «θυσιάζουν» είναι την σύνδεσή τους με τα αυθεντικά τους συναισθήματα, με την προσωπική τους επιθυμία και την ανάγκη τους για αυτοπραγμάτωση.
Τα θυσιάζουν στον βωμό των εσωτερικευμένων σχημάτων ηθικιστικού περιεχομένου, του «σωστού γονιού», της «καλής συζύγου», και της «κοινωνικά αποδεκτής οικογένειας».
Ανενδοίαστα «θυσιάζουν» την αίσθηση της προσωπικής χαράς, με την οποία αμείβουν τους αυθεντικούς, αποκαλυπτικούς και τολμηρούς οι δύσκολες και υπεύθυνες επιλογές της ελευθερίας.
Όποιος είναι σε θέση κι έχει την βούληση να «θυσιάσει» τις εξαρτημένες από εγωϊκά κίνητρα επιλογές του για την εκπλήρωση σκοπών που υπερβαίνουν την ατομικότητά του, δεν έχει την εντύπωση πως «θυσιάζει» κάτι για κάποιον άλλον…
Κανείς, που -εν επιγνώσει της ελευθερίας του να επιλέγει και να πληρώνει το κόστος της επιλογής του- έχει την βούληση να βάλει στην άκρη τις συμβατικές του επιθυμίες για ασφάλεια, αυτοσυντήρηση κι αυτοδικαίωση, δεν θυσιάζεται, γιατί απλά είναι βιωματικά μέτοχος της ανυπέρβλητης χαράς που η ίδια η αυθυπέρβαση εγγυάται…!
Αυτοστιγμεί, γίνεται κοινωνός της ελευθερίας που η αγαπητική κατάθεση ψυχής δωρίζει, αμείβοντας όσους την επιλέγουν.
Δεν κατέχεται από την μιζέρια της «ανταποδοτικής θυσίας», και της ενοχοποιητικής «αλληλεγγύης» δήθεν για χάρη των «απροστάτευτων» άλλων.
Επειδή δεν βάζει τα συναισθήματα για τις σχέσεις του στην «ζυγαριά του μπακάλη», δεν μετέχει στην πιο υπονομευτική για την συνείδηση ενοχική πράξη, η οποία καταδυναστεύει στοιχειώνοντας τις ψυχές των «θυσιαζόμενων» γονιών και συζύγων:
Την υπαρξιακή τους αυτοχειρία, τον αυτοαποκλεισμό τους από την προοπτική της επιθυμίας & της χαράς της ζωής…
Διαβάστε επίσης: Η ψυχολογία της ενηλικίωσης: Συμβουλές σε παιδιά και γονείς
