Δεν είμαστε ποτέ πραγματικά οι ενήλικοι που προσποιούμαστε ότι είμαστε.
Φοράμε τη μάσκα και ίσως τα ρούχα και τη στάση των μεγάλων, αλλά μέσα στο δέρμα μας δεν είμαστε ποτέ τόσο σοφοί ή σίγουροι ή τόσο δυνατοί όσο θέλουμε να πείσουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους που είμαστε.
Μπορεί να ξεγελάσουμε όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους όλη την ώρα, αλλά ποτέ δεν ξεγελάσαμε τους γονείς μας. Μπορούν να δουν πίσω από τη μάσκα της ενηλικίωσης. Για τους γονείς μας, φαίνεται ότι πάντα είμαστε “έργα σε εξέλιξη”.
Το έργο ενός γονέα: δεν γίνεται ποτέ – δεν είμαστε ποτέ τελειωμένοι και έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τη ζωή μόνοι μας. Οι άνθρωποι δεν γίνονται μεγάλοι μέχρι να συνειδητοποιήσουν ότι οι γονείς τους, όσο υπέροχοι κι αν ήταν, ήταν κακοπληροφορημένοι και μερικές φορές τρελοί. Η δουλειά κάθε γενιάς είναι να αμφισβητεί τα πράγματα που αποδέχονται οι γονείς με πίστη, να διερευνά τις δυνατότητες και να προσαρμόζει το σύστημα αξιών της τελευταίας γενιάς για μια νέα εποχή.
Πηγή: Pittman, F. (1999), How to be a grown-up even around your own parents.
Διαβάστε επίσης: Η ανοχή & η υπομονή στις διαπροσωπικές σχέσεις
