Πολύ συχνά οι άνθρωποι προσπαθούν μέσα από την διανοητική ερμηνεία της ψυχικής τους κατάστασής, και των δεδομένων της ζωής τους, να γεμίσουν το απλήρωτο συναισθηματικό τους κενό.
Πιστεύουν λανθασμένα πως το καλύτερο που θα πάρουν από την ψυχοθεραπεία είναι η γνώμη, οι σκέψεις, οι απόψεις, τα συμπεράσματα του ψυχοθεραπευτή.
Ελπίζουν πως αυτά θα τους βοηθήσουν να ρυθμίσουν αποτελεσματικότερα την ψυχική και σχεσιακή τους ζωή.
Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα.
Το υπαρξιακό κενό, η ψυχική ακαταστασία, η καθημερινή δυσλειτουργικότητα των σχέσεων δεν «λύνεται», δεν αποκαθίσταται με λυσάρια «σοφίας», ούτε με ανταλλαγή και καταγραφή παγιωμένων απόψεων.
Η ψυχική μετατόπιση του θεραπευόμενου δεν είναι ποτέ αποτέλεσμα της κατάλληλης πρόσληψης και εμπέδωσης των στατικών γνώσεων του θεραπευτή του.
Η υπαρξιακή αποκατάσταση έρχεται ως εν εξελίξει μόρφωμα μιας καλής, και σε βάθος αλληλεπίδρασης ανάμεσα σε δύο ειλικρινείς ανθρώπους που ενδιαφέρονται να αφήσουν αμφότεροι τις βεβαιότητές τους, για να εκτεθούν στο μυστήριο των ερωτήσεων που προσωρινά τους υπερβαίνουν.
Για να ανακαλύψουν τον άλλον, και μέσα από τον άλλον να φτάσουν στον αυθεντικό προσωπικό τους πυρήνα, την βιωματική γνώση.
Το όχημα που οδηγεί προς αυτήν την κατεύθυνση είναι η ασφαλής, ζωντανή, και -γι’ αυτό- κάποτε απρόβλεπτη κι ανατρεπτική θεραπευτική σχέση.
Όχι μια σχέση τυπική που σχεδόν μηχανιστικά επαναλαμβάνει το γνωστό μοτίβο της διευρυνόμενης μοναξιάς, του φόβου και της απροθυμίας για το άγνωστο.
Μοτίβο, το οποίο δημιούργησε τόσα προβλήματα που τελικά έσπρωξαν τον αναζητητή στην ψυχοθεραπεία.
Μια θεραπευτική σχέση που εκφράζει μια αυθεντική προσπάθεια συνδιαλλαγής.
Συνδιαλλαγή που θέλει να λειτουργήσει ως μια ευκαιρία αναδίπλωσης και διαλεύκανσης των μυστικών της ψυχής, μιας ολόψυχης απόπειρας να εκτεθεί κανείς σε μονοπάτια ακόμη ασχημάτιστα, σε ποτάμια απροσπέλαστα, σε φαράγγια ίσως απόκρημνα κι απάτητα.
Σε μια θάλασσα γεμάτη υποσχέσεις για ταξίδια…
Ακόμα διαβάστε: Γιατί οι άνθρωποι, αν και το γνωρίζουν, δεν κάνουν το καλό;
