Η εμπειρία της αναζήτησης του «Εαυτού» (δηλ. του βαθύτερου –ή υψηλότερου- και υγιέστερου ψυχο-πνευματικού μας πυρήνα) ξεκινάει, σε πολλές περιπτώσεις, από την ανάγκη μας να επιλύσουμε κάποια προβλήματα που συναντάμε στην κοινωνική, επαγγελματική, και –κυρίως- στην προσωπική μας ζωή…
… Προβλήματα που επηρεάζουν αρνητικά και – σε κάποιες περιπτώσεις – «σημαδεύουν» έντονα την ψυχική και σωματική μας υγεία & ευεξία.
Αυτή η προσπάθεια επίλυσης ενδοψυχικών και διαπροσωπικών συγκρούσεων πολύ συχνά οδηγεί τους ανθρώπους στην ψυχοθεραπεία, η οποία – ανάμεσα στα άλλα – δίνει ανακούφιση, ρεαλιστικές και βιώσιμες λύσεις, και προάγει, τόσο την εσωτερική ανάπτυξη του ατόμου, όσο και βελτίωση της καθημερινότητάς του και της προσωπικής του ζωής.
Σε κάποιες περιπτώσεις, καθώς κανείς –κι ενόσω επιλύει τις συγκρούσεις του- εξοικειώνεται με τις διάφορες πτυχές της προσωπικότητας του -με την βοήθεια της ψυχοθεραπείας-, και προσεγγίζει το «Εσώτερό του Κέντρο», διαπιστώνει βιωματικά ότι αυτό που μέχρι χθες ήθελε να ονομάζει «Ψυχή», «Εαυτό» ή «Ψυχικό του Πυρήνα», είναι ταυτόσημο με αυτό που οι πιστοί σε όλον τον κόσμο, και σε όλες τις θρησκείες αποκαλούν «Θεό – Ανώτερη Δύναμη- Ενότητα με το Παν».(Όπως δείχνει εύγλωττα και η ετυμολογία της λέξης «Θρησκεία» στα λατινικά, religion ( από το ρήμα re-ligare = επανασύνδεση με την αρχέγονη Ενότητα, δηλ. επιστροφή στην Πηγή της Ενότητας – Θεό).
Αυτή η οντότητα που μέχρι χθες έμοιαζε φαντασίωση, μια απλή περιγραφή σε σχετικά βιβλία, γίνεται τώρα –μέσα από την βιωματική ψυχοθεραπευτική εμπειρία του ανθρώπου που αναζητά τον εαυτό του με την βοήθεια του κατάλληλου ψυχοθεραπευτή- απτή πραγματικότητα. Ανακαλύπτει ότι η πορεία προς τα μέσα (η αναζήτηση της αλήθειας του εσωτερικού Εαυτού) τον οδηγεί στον δρόμο προς τα πάνω (αναζήτηση της Απόλυτης Αρχής & Αλήθειας, ή της αλήθειας που ανήκει στο υψηλότερο επίπεδο), και στην σαφή πεποίθηση που ονομάζεται «αρχή της συμμετρίας» -θέση στην οποία έχει κατασταλάξει και η σύγχρονη φυσική επιστήμη- («μικρόκοσμος = μακρόκοσμος», κατ’ αναλογία στην εσωτερική θεωρία: «όπως επάνω, έτσι και κάτω», ή «όπως μέσα, έτσι κι έξω»).
Όπως μέσα από την ανάπτυξη της εμπιστοσύνης στην ψυχοθεραπευτική σχέση, χτίζει κανείς σταδιακά και αποκαθιστά την –μέχρι πρόσφατα- χαμένη πίστη στον εαυτό του (αυτοπεποίθηση), έτσι –με αφορμή την ψυχοθεραπευτική διαδικασία και σχέση- αποκαθιστά ο άνθρωπος την αρχική του εμπιστοσύνη στην ανώτερή του φύση (Θεό – Ενότητα).
Πολλοί αναρωτιούνται γιατί χρειάζεται ο άνθρωπος να πιστεύει σε μια ανώτερη δύναμη-Θεό; Πως μπορεί να τον βοηθήσει αυτή του ή πίστη; Μια τέτοια πίστη δεν αντίκειται στο πνεύμα της ψυχοθεραπείας;
Η προσωπική μου απάντηση είναι η εξής: Όλοι μας, όπως ανέφερα και πριν, –σε εντονότερο ή ασθενέστερο βαθμό- σε κάποια, συνήθως «προβληματική», φάση της ζωής μας έχουμε την βαθιά και επιτακτική ανάγκη να ανακαλύψουμε, και να «μιλήσουμε» με την Δύναμη που κρύβουμε μέσα μας. Σ’ αυτήν την χρονική στιγμή είναι πιθανόν να ξεκινήσουμε ψυχοθεραπεία.
Ο λόγος για τον οποίο ξεκινούμε την ψυχοθεραπευτική διαδικασία –αν και δεν το γνωρίζουμε- είναι σαφής: Πως μπορούμε να δούμε αυτήν την Δύναμη αν δεν αποφασίσουμε να κοιτάξουμε πρώτα σε έναν υγιή και σχετικά καθαρό «καθρέφτη»;! Στόχος δηλαδή συνήθως στην αρχική φάση της ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας είναι πρώτα η αναγνώριση και –κατόπιν- η σύνδεσή μας με ένα ισχυρό και υγιές «Εγώ» (εαυτό).
Όπως γνωρίσαμε αρχικά, όταν ήμασταν παιδιά, το πρόσωπό μας μέσα από τον καθρέφτη του σπιτιού μας, και εξοικειωθήκαμε μ’ αυτήν μας την εικόνα, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο μαθαίνουμε για το «πως μοιάζουμε» μέσα από τα μάτια, αρχικά, των γονιών μας, των φίλων και συγγενών μας, και μετέπειτα των ερωτικών μας συντρόφων και των συνεργατών μας, και γενικά μέσα από τον τρόπο που μας βλέπουν όλοι οι άνθρωποι στη ζωή μας με τους οποίους συνάψαμε –έστω και περιστασιακά- κάποιου είδους σχέση. Με ανάλογο τρόπο, και καθώς επενδύουμε στην ψυχοθεραπευτική σχέση ψάχνοντας το «αληθινό» μας «πρόσωπο», μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε τις μύχιες και «σκοτεινές» μας σκέψεις και τα πιο «δύσκολα» συναισθήματά μας μέσα από τα μάτια του ειδικά εκπαιδευμένου ψυχοθεραπευτή μας και, κατόπιν, των μελών της ψυχοθεραπευτικής μας ομάδας.
Πλησιάζουμε δηλαδή στη γνώση του εαυτού μας, μέσα από την πίστη που δείχνουμε στο γεγονός ότι είμαστε αυτό που αναγνωρίζουν οι σημαντικοί άλλοι σ’ εμάς. Χρησιμοποιώντας λοιπόν αυτό το «συμβόλαιο εμπιστοσύνης» σαν μοχλό, μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε το εξωτερικό και το εσωτερικό μας πρόσωπο.
Όσο πιο διαυγείς και ποιοτικά άρτιοι είναι οι «καθρέφτες» στους οποίους επιλέγουμε στις διάφορες φάσεις της ζωής μας να βλέπουμε το πρόσωπό μας, τόσο πιο καθαρή και κοντά στην πραγματικότητα είναι η εικόνα που αποκομίζουμε για το «ποιοι είμαστε». Γι’ αυτόν τον λόγο, σε φάσεις προσωπικής αναζήτησης και αυτοβελτίωσης, συνήθως φροντίζουμε να εμπλακούμε σε σχέσεις με άτομα που είναι πιο άρτια και «δουλεμένα» στο αυτογνωστικό μονοπάτι (π.χ. ψυχοθεραπευτής, μέλη της θεραπευτικής ομάδας, κ.α.). Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να γίνουν με επιτυχία «καθρέφτες» μας ώστε να αναγνωρίσουμε και να ταυτιστούμε με το πιο ισχυρό και δυναμικό μας «εγώ».
Εάν, σε κάποια φάση της αυτογνωστικής μας πορείας κι εξέλιξης επιλέξουμε να δούμε ποιοι είμαστε χρησιμοποιώντας ως «καθρέφτη» το πιο διαυγές, καθαρό, ανεπτυγμένο και «υψηλά ιστάμενο» πνευματικό κομμάτι του εαυτού μας (αυτό που όλες οι θρησκείες ταυτίζουν με την Ανώτερη Δύναμη – Θεό – Εαυτό), τότε θα βρεθούμε αντιμέτωποι με –φαινομενικά- καινούργιες διαστάσεις και εικόνες του Εαυτού, Θα επανασυνδεθούμε με το «όνειρο του Εαυτού» -που είναι η άνευ όρων Αγάπη-, και θα ρθούμε πιο κοντά με την «ενότητα της Ύπαρξης» και την αδιαμφισβήτητη και βιωματική σύνδεσή μας μαζί της. Θα συνειδητοποιήσουμε δηλαδή ότι ο Θεός κι εμείς είμαστε ένα και ενιαίο Όν.
Απαραίτητη συνθήκη για να έρθουμε σ’ αυτήν την βιωματική συνειδητοποίηση είναι να επενδύσουμε μεγάλα ποσά εμπιστοσύνης (πίστη) στο είδωλο που βλέπουμε στον «νέο» μας, ενιαίο & καθαρότερο απ’ όλους τους άλλους «καθρέφτη».
Διαβάστε επίσης: Τα βήματα προς την ανάδυση της επιθυμίας του προσώπου
