Είναι αλήθεια, -όπως λέει και ο I. Yaloom- πως «ενώ ο ίδιος ο θάνατος σε αφανίζει, η ιδέα του θανάτου μπορεί να σου σώσει την ζωή».
Εννοώντας πως η επεξεργασία και η επίγνωση του γεγονότος της θνητότητάς σου μπορεί να νοηματοδοτήσει θετικά τη ζωή σου.
Είναι όμως, κατά την άποψή μου, εξίσου –αν όχι σημαντικότερη- αλήθεια πως η υπαρξιακή & πνευματική τοποθέτηση του ανθρώπου στο γεγονός του θανάτου του διαμορφώνει αποφασιστικά την ψυχική του στάση απέναντι στην αναπόφευκτη φυσική του φθαρτότητα, και στις επιδράσεις που αυτή έχει στην ψυχολογική του ζωή κατά το γήρας.
Εκείνος που πιστεύει πως η ανθρώπινη προσωπικότητα, εκτός από μοναδική, είναι αιώνια, πνευματική κι ακατάλυτη ύπαρξη, και ότι η ζωή δεν καταλήγει στο τίποτε με τον βιολογικό θάνατο, έχει μεγάλο ψυχικό πλεονέκτημα.
Μια τέτοια όμως πίστη δεν είναι δυνατόν να στηριχθεί μόνο στο ψυχολογικό της όφελος, αλλά χρειάζεται να έχει ευρεία εμπειρική βάση.
Μόνο τότε, η ελπίδα που αυτή η εμπειρική πεποίθηση προσφέρει, μπορεί –σε κάποιον βαθμό- να λειτουργήσει ως αναντικατάστατο ψυχικό αντίβαρο & αντίδοτο στην υπαρξιακή αμηχανία του ανθρώπου που ηλικιακά φθίνει προς το κλείσιμο του κύκλου της ζωής του.
