Με ρώτησε κάποιος που ήταν πάντα νέος –ήθελε βλέπεις να είναι συνέχεια μαθητής- «Τι είναι ψυχοθεραπεία;», του είπα: «Εγώ δεν ξέρω… Ρώτησα όμως κάποτε τον σοφό δάσκαλο, που δεν έχει όνομα, κι εκείνος ταπεινά μου είπε» :
«Να σου πω πρώτα ποια είναι η ψεύτικη ψυχοθεραπεία. Είναι αυτή που βιάζεται να δώσει απαντήσεις σε ερωτήσεις που ακόμα δεν τέθηκαν. Επειδή φοβάται την μήτρα της ζωής, ντύθηκε το πέπλο της επιστήμης για να κρατά ανώριμα το σκήπτρο της γνώσης.
Είναι αυτή που φοβάται την ψυχή, γι αυτό καμώνεται πως την ξέρει. Που ακόμα δεν γνώρισε τον άνθρωπο ούτε το πρόβλημα. Γι αυτό μαγειρεύει λύσεις σε λάθος προβλήματα.
Είναι αυτή η «ψυχοθεραπεία» που επειδή φοβάται τη σκιά την έντυσε με φως της … ΔΕΗ. Είναι μια έφηβη που καμώνεται την ώριμη χήρα. Μια σπίθα που αυτοονομάστηκε πυρκαγιά, και βιάζεται να κάψει την Αλήθεια.
«Υπάρχει αληθινή ψυχοθεραπεία;».
«Ναι. Είναι η επανεκπαίδευση στο άσκοπο και το τυχαίο που εγκυμονεί το ενυπάρχον νόημα. Το κρυμμένο στην σιωπή που ακόμα αντέχει τον εαυτό της. Είναι ένας έρωτας που καλλιεργείται σκόπιμα ανάμεσα σε δυο που γνωρίζονται από παλιά. Που ζητάνε να μαθητεύσουν σε ένα παιχνίδι με κανόνες, αλλά δίχως όρια, κανονικότητα και προβλέψεις.
Ανάμεσα σε δυο στον πυρήνα τους θηλυκές υπάρξεις που δεν βιάζονται, αλλά ελπίζουν να εγκυμονήσουν μια ανατροπή.
Είναι το συμβόλαιο ανάκτησης ενός άγνωστου εαυτού από κάποιον που δεν ξέρει και φοβάται να μάθει. Είναι ένα ταξίδι, που ενώ ξεκιναει απ΄την συνήθεια, σκοπεύει στην Αλήθεια.
Είναι μια πομπή από νεκρούς που ακόμα μένουν άταφοι, που ακόμα τα φέρετρα δεν γράφουν τα ονόματά τους. Που ζητούν, μετά από σαρανταήμερο θρήνο, ν’ αναστηθούν.
Είναι ο χορός με προσφιλή τέρατα που, αν καταδεχτείς να τα χορέψεις, γίνονται παιδιά και σου λένε τα μυστικά της ζωής.
Είναι μια ρουλέτα με πολύχρωμες μάρκες. Που αν και ακόμα δεν ξέρεις το ποσό που η καθεμιά τους συμβολίζει, όμως ζητάς επίμονα να τις κερδίσεις για να τις εξαργυρώσεις.
Είναι το φλερτ με μια μεγάλη έλλειψη που υπόσχεται την πληρότητα.
Είναι το ερωτικό παιχνίδι μιας νυχτόβιας πεταλούδας γύρω από μια σπίθα που ελπίζει να γίνει φλόγα, όχι για να την κάψει μα για να την μεταμορφώσει σε αυτό που ακόμα δεν φαντάστηκε πως επιθυμεί να γίνει.
Είναι το τίποτα που εμπεριέχοντας τον εαυτό του δεν βιάζεται να γίνει κάτι.
Είναι η υπόσχεση της ελπίδας που αναδύεται όταν οι λέξεις βρουν την σωστή τους θέση μέσα στην πρόταση.
Είναι ένα παλιό σπασμένο φανάρι που ο διαβάτης δεν βιάζεται να φτιάξει. Του είναι αρκετό που το φως του καίει φωτίζοντας τα βήματά του στο σκοτεινό μονοπάτι ως την επόμενη στροφή του δρόμου.
Είναι η σύναψη της πιο σοβαρής σχέσης. Με μια δίψα που, αν και ποτέ δεν τελειώνει, ξεδιψά τον διψασμένο πριν ακόμα βρεθεί η πηγή.
Είναι η πορεία προς την επίγνωση μιας μεγάλης φτώχειας που λαμπρύνει μόνο εκείνους που ήσαν πάντα πλούσιοι.
