Μια ιστορία ψυχοθεραπείας: Η αντίσταση στην επιθυμία για εμπιστοσύνη
Πριν αρκετά χρόνια, στην αίθουσα των ατομικών συνεδριών.
– Πως λέγεστε;
– Χμμ… Θα προτιμούσα να μην πω το όνομα μου!
– Θα ήθελα μόνο το μικρό σας όνομα ώστε να μπορούμε να απευθυνόμαστε ο ένας στον άλλον με κάποιο τρόπο…
– (Πολύ δυσκολεύεται) θα προτιμούσα να μην το πω…
– Τι είναι αυτό που σας κάνει να διστάζετε;
– Μπορούμε νομίζω να μιλήσουμε, να σας πω όλα αυτά που θέλω να σας πω και να με βοηθήσετε χωρίς κατ΄ανάγκη να ξέρετε το όνομά μου.
– Πως θα σας φαινόταν να μου δίνατε ένα … τυχαίο, πλασματικό όνομα; Ένα όνομα που δεν σας ανήκει; Αυτό θα σας διευκόλυνε καθόλου…;
– Χμμμ…. Νομίζω πως όχι… καλύτερα να μην πούμε ονόματα…
– Έχω την αίσθηση ότι προσωπικά εγώ δεν μπορώ να αναπτύξω κάποιου τύπου σχέση, και μάλιστα θεραπευτική, με κάποιον που δεν … έχει όνομα, ή που διστάζει να αποκαλύψει ακόμα και το όνομά του… Ή στοιχειωδώς να ορίσει σε μένα τον εαυτό του μέσα από ένα έστω τυχαίο όνομα…
– Δεν καταλαβαίνω! Τι σημασία έχει;…
– Πώς θα φαινόταν σε εσάς εάν έχοντας εσείς την ανάγκη να γνωρίσετε κάποιον, ξεκινούσατε μια συζήτηση, την στιγμή που αυτός ή αυτή δεν είχε όνομα, ταυτότητα, ή εάν ήθελε να μιλάει μαζί σας κρυμμένος μέσα σ ένα κουτί, ή σκεπασμένος κάτω από μια κουβέρτα…; Θα τον εμπιστευόσασταν; Πόσο μακριά πιστεύετε ότι θα πήγαινε η σχέση σας μαζί του…;
Τελικά, δεν είπε το όνομά της.
Έκανα, σχοινοβατώντας, υπομονή μέχρι το πέρας της συνεδρίας, έκπληκτος για το πόσο τρόμο μπορεί να προκαλεί σε κάποιον άνθρωπο η πιθανότητα να μπει σε σχέση εμπιστοσύνης.
Υπέμεινα την αποπροσωποποιμένη αφήγηση της νεαρής κοπέλας, προσπαθώντας να κατανοήσω το πώς ένας άνθρωπος που πνίγεται μπορεί να ουρλιάζει για βοήθεια, αρνούμενος πεισματικά να απλώσει το χέρι του για να τον ανασύρουν στην επιφάνεια… αυτόν, τις μνήμες, τις πληγές του…
Διαβάστε επίσης: Η «λύση» του ψυχολογικού προβλήματος βρίσκεται στην θεραπευτική σχέση που δημιουργεί η αφήγησή του
