Κάποια στιγμή του παρελθόντος, σ’ ένα εργαστήρι αυτογνωσίας, σ’ ένα υγρό υπόγειο, εγώ μαζί με 2-3 άλλους, μπήκαμε σ΄ έναν κύκλο συμμετέχοντας σ΄ ένα ομαδικό δρώμενο, της μικρής μας υποομάδας.
Θυμάμαι ότι μέσα από μια συμβολική τελετουργία κινήσεων αποχαιρέτησα τον τρόπο με τον οποίον μέχρι εκείνη την στιγμή σχετιζόμουν με την σεξουαλικότητα, και, βγαίνοντας από τον κλειστό κύκλο προς το κοινό (τους ανθρώπους των υπόλοιπων υποομάδων που συμμετείχαν ως παρατηρητές του συγκεκριμένου δρώμενου) είπα μέσα μου συνδεόμενος με μια πολύ ισχυρή πρόθεση μετακίνησης: «Στα χέρια σου παραδίδω το πνεύμα μου…».
Μέσα απ’ αυτήν την φράση, ήθελα να δηλώσω και να δεσμευτώ στην απόφασή μου να παραιτηθώ από την καταναγκαστική, αιμομικτική σχέση που είχα για το μεγαλύτερο κομμάτι της μέχρι τότε ενήλικής μου ζωής με το σεξ, αφού το χρησιμοποιούσα ως επί το πλείστων σαν καταφύγιο από τον φόβο μου να μεγαλώσω ψυχικά. Ως αντίδοτο λήθης, όταν οι συγκυρίες της προσωπικής μου ζωής απαιτούσαν από μένα μια άλλη, λιγότερο οικεία, πιο ώριμη τοποθέτηση μέσα στις σημαντικές σχέσεις της ζωής.
Με το που ξεστόμισα εσωτερικά αυτήν την δήλωση-πρόθεση προχώρησα έξω από τον κύκλο προστασίας για να καθίσω μαζί με τους θεατές συνθεραπευόμενούς μου.
Τότε, ακαριαία, βίαια, κι εντελώς απροειδοποίητα με χτύπησε σαν κεραυνός εν αιθρία ένας απίστευτα και πρωτόγνωρα οξύς πόνος στην βάση του κρανίου (στην παρεγκεφαλίδα). Άρχισα να σφαδάζω από ένα τόσο ισχυρό πόνο που δεν μπορούσα να αντέξω. Εξαιρετικά τρομαγμένος –όχι μόνο από τον πόνο αλλά και από τον φόβο πως όπου να ναι θα πεθάνω- έπεσα κάτω στο πάτωμα βαστώντας σφιχτά το κεφάλι μου που κόντευε να σπάσει.
Αμέσως δέχτηκα τις φροντίδες του θεραπευτή-συντονιστή και των άλλων μελών της αυτογνωστικής μου ομάδας.
Ο πόνος αυτός κράτησε κάποιες μέρες μετά και η έντασή του επιδεινωνόταν κάθε φορά που έκανα σεξ.
Μέχρι τότε δεν είχα ανάλογη εμπειρία, ούτε συνέβη ξανά ποτέ κάτι αντίστοιχο από εκείνη την χρονική στιγμή έως και σήμερα.
Ένα κεντρικό ζήτημα που καθορίζει την έκβαση και την ποιότητα της ανθρώπινης ζωής είναι η φύση της επιθυμίας Συνήθως, ο μη συνειδητός άνθρωπος συγχέει την αιμομικτική απόλαυση των αντικειμένων με την Επιθυμία.
Μπερδεύει την ευχαρίστηση που προκύπτει ως απότοκος της χρήσης των άλλων –εξωτερικών αντικειμένων και ανθρώπινων σχέσεων- με την ζωτική επιθυμία που καθοδηγεί την εσωτερική ζωή, είναι ασυνείδητη, και σκοπό έχει να ικανοποιήσει την έμφυτη ανάγκη για νόημα και υπαρξιακή πληρότητα.
Στον βαθμό που κανείς ανοίγεται με πρόθεση στον ωκεανό της ασυνείδητης Επιθυμίας συνειδητοποιεί γρήγορα πως η ζωή έχει εγγενές και αληθινό νόημα επειδή συνδεόμενος με το ψυχόσωμα και τις ανάγκες του αρχίζει να βιώνει την αίσθηση της πληρότητας που χαρίζει η επαφή με το τώρα. Γεύεται ψυχοσωματικά τους χυμούς αυτής της σύνδεσης, όχι μόνο μέσω των αισθήσεων και της διάνοιας, αλλά κυρίως, μέσα από την συστηματική απόπειρα να αποκτήσει ζωντανή κι εμπειρική σχέση με ό,τι άγνωστο τον κατοικεί.
Η εμμονική, με οποιοδήποτε τίμημα εκζήτηση του έρωτα, η δονζουανική επένδυση στο ερωτικό παιχνίδι, το ακόρεστο κυνήγι της ηδονής είναι σοβαρές ενδείξεις ενός βαθιά και πρώιμα πληγωμένου εαυτού που αν και την επιζητεί, περισσότερο φοβάται την αντιπαράθεση με τον καθρέφτη.
Η αιμομικτική σχέση με την σεξουαλικότητα είναι ένδειξη μιας κακοφορμισμένης πληγής που, ακόμα αγιάτρευτη, ζητά να συναντήσει τον εαυτό της με την ελπίδα της ίασης.
Απόδειξη μια βρεφικής ματαίωσης που, αποστρέφοντας το πρόσωπό της από το τραύμα, την ίδια στιγμή το προκαλεί να ανοίξει. Τελικά μοιάζει να το αντιμετωπίζει ως ευκαιρία συνάντησης με την όντως ζωή.
Ένδειξη ενός ανώριμου εαυτού που έχει προσκολληθεί στην προσπάθεια να το σκάσει από την συνάντηση με την Επιθυμία.
Ενός χρόνιου πένθους που, επειδή μένει αβίωτο, αδυνατεί να μεταμορφωθεί σε λίπασμα αναγέννησης και καρποφορίας.
Ενός βουλητικού εαυτού που, αν και χάθηκε στον λαβύρινθο της αιμομικτικής χρήσης του Άλλου, συνεχίζει να διψά την αλήθεια.
Ενός βαθιά εγκατεστημένου φόβου να συναντηθεί το υποκείμενο με το τραύμα της αποσύνδεσης από την αγάπη. Να ανοιχτεί στην δυνατότητα επίγνωσης των βιωματικών καταγράφων του σώματος και των συναισθημάτων, γιατί ο πρώιμα πληγωμένος εαυτός φοβάται πως δεν έχει τις προϋποθέσεις ψυχοσωματικά να τα αντέξει και να τα εμπεριέξει.
Συχνά το τραυματισμένο παιδί με το ενήλικο σώμα διαλέγει να καθηλωθεί στο πρώτο σκαλοπάτι της κλίμακας που συνδέει την ανθρώπινη θέληση με την θεϊκή επιθυμία.
