Η υπαρξιακή προσέγγιση στην άσκηση της ψυχοθεραπείας δεν δέχεται ότι υπάρχει αυτό που συνηθίζουμε να ονομάζουμε «ψυχική διαταραχή» ή «ψυχική ασθένεια». Αυτό που λέμε «υγεία» ή «ασθένεια» δεν είναι παρά διαφορετικοί τρόποι με τους οποίους ο καθένας μας επιλέγει να ζει την ζωή του…
Παρόλα αυτά, είναι πιθανό κάποιοι από μας να μην είναι σε θέση να διαχειριστούν αποτελεσματικά το άγχος της υπαρξιακής μοναξιάς. Σ’αυτήν την περίπτωση, ο ρόλος του ψυχοθεραπευτή είναι να μας βοηθήσει να αποδεχτούμε αυτά τα συναισθήματα κι όχι να προσπαθούμε να τα αλλάξουμε ή να δραπετεύσουμε απ’ αυτά, σα να επρόκειτο για «λάθος» επιλογή.
Ο καθένας μας έχει την ελευθερία να επιλέξει πως θα πάει η ζωή του, αν και αυτή η δυνατότητα ελευθερίας μπορεί να μείνει ανεκμετάλλευτη αφού το να προχωρήσει κανείς σε αλλαγές είναι επίπονο και δύσκολο. Σε πολλούς ανθρώπους, κατά το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής, φαίνεται ευκολότερο και πιο ασφαλές το να μην μπουν στη διαδικασία να πάρουν αποφάσεις για τις οποίες θα πρέπει να νιώθουν υπεύθυνοι.
