Ο ψυχοθεραπευτής, ανάμεσα στις άλλες του υποχρεώσεις, χρειάζεται να έχει επίγνωση των «μεθόδων» που ο θεραπευόμενος μεταχειρίζεται για να μείνει κολλημένος στην ηδονική λατρεία του παλιμπαιδισμού, στην ψυχική του ανωριμότητα, για να απολέσει ή να καταστρέψει τον εαυτό του μέσα στις σχέσεις του, για να εξαρτηθεί από τα εξιδανικευμένα προσωπεία του.
Ο ψυχολόγος – ψυχοθεραπευτής έχει ως έργο του να χρησιμοποιεί την θεραπευτική του εκπαίδευση, θεωρία και τεχνικές, αλλά και τις παραπάνω αυτο-υπονομευτικές «μεθόδους» που ο θεραπευόμενος έμαθε στη ζωή του να μεταχειρίζεται, με σκοπό να αναδείξει κάτω από τις υπεκφυγές & τα τεχνάσματα, και πίσω από τα πολυάριθμα προσωπεία, το πρόσωπο του θεραπευόμενου.
Για να το κάνει όμως αυτό, για να δεσμευτεί απέναντί του, αναλαμβάνοντας την θεραπεία του, χρειάζεται καταρχάς να βρει τρόπους με τους οποίους να μπορεί να συνδεθεί θετικά μαζί του.
Πρέπει να βρει σ’ αυτόν/ αυτήν στοιχεία τα οποία θέλει και μπορεί να αγαπήσει.
Εν δυνάμει –έστω- αυθεντικές του πλευρές, με τις οποίες ο ίδιος ο ψυχοθεραπευτής μπορεί & θέλει να ταυτιστεί.
Αν όχι, τότε, είναι -καλύτερα και για τις δύο εμπλεκόμενες πλευρές- να μην τον/ την αναλάβει θεραπευτικά.
Γιατί, σ’ αυτήν την περίπτωση, είναι πολύ πιθανόν, παρά την καλή του προαίρεση, να υποσκάψει ασυνείδητα την αρχόμενη θεραπευτική σχέση.
Ανεπίγνωστά του να ενδώσει στην διαδικασία να εκφράζει μέσα απο τις ευκαιρίες που θα δοθούν, σκιώδεις αυτό-καταστροφικές ενορμήσεις κι επιθυμίες του θεραπευόμενου –αλλά και του ίδιου-, υπονομεύοντας την νεόδμητη εμπιστοσύνη & την αναπτυσσόμενη αυτοαποκάλυψη, που είναι, τελικά, ο πυρήνας της ψυχοθεραπευτικής διάδρασης κι αποτελεσματικότητας.Ο ψυχοθεραπευτής, ανάμεσα στις άλλες του υποχρεώσεις, χρειάζεται να έχει επίγνωση των «μεθόδων» που ο θεραπευόμενος μεταχειρίζεται για να μείνει κολλημένος στην ηδονική λατρεία του παλιμπαιδισμού, στην ψυχική του ανωριμότητα, για να απολέσει ή να καταστρέψει τον εαυτό του μέσα στις σχέσεις του, για να εξαρτηθεί από τα εξιδανικευμένα προσωπεία του.
Ο ψυχολόγος – ψυχοθεραπευτής έχει ως έργο του να χρησιμοποιεί την θεραπευτική του εκπαίδευση, θεωρία και τεχνικές, αλλά και τις παραπάνω αυτο-υπονομευτικές «μεθόδους» που ο θεραπευόμενος έμαθε στη ζωή του να μεταχειρίζεται, με σκοπό να αναδείξει κάτω από τις υπεκφυγές & τα τεχνάσματα, και πίσω από τα πολυάριθμα προσωπεία, το πρόσωπο του θεραπευόμενου.
Για να το κάνει όμως αυτό, για να δεσμευτεί απέναντί του, αναλαμβάνοντας την θεραπεία του, χρειάζεται καταρχάς να βρει τρόπους με τους οποίους να μπορεί να συνδεθεί θετικά μαζί του.
Πρέπει να βρει σ’ αυτόν/ αυτήν στοιχεία τα οποία θέλει και μπορεί να αγαπήσει.
Εν δυνάμει –έστω- αυθεντικές του πλευρές, με τις οποίες ο ίδιος ο ψυχοθεραπευτής μπορεί & θέλει να ταυτιστεί.
Αν όχι, τότε, είναι -καλύτερα και για τις δύο εμπλεκόμενες πλευρές- να μην τον/ την αναλάβει θεραπευτικά.
Γιατί, σ’ αυτήν την περίπτωση, είναι πολύ πιθανόν, παρά την καλή του προαίρεση, να υποσκάψει ασυνείδητα την αρχόμενη θεραπευτική σχέση.
Ανεπίγνωστά του να ενδώσει στην διαδικασία να εκφράζει μέσα απο τις ευκαιρίες που θα δοθούν, σκιώδεις αυτό-καταστροφικές ενορμήσεις κι επιθυμίες του θεραπευόμενου –αλλά και του ίδιου-, υπονομεύοντας την νεόδμητη εμπιστοσύνη & την αναπτυσσόμενη αυτοαποκάλυψη, που είναι, τελικά, ο πυρήνας της ψυχοθεραπευτικής διάδρασης κι αποτελεσματικότητας.
